De vrijwilligerswereld

Nou, daar had ik wat aan mijn fiets hangen. Reïntegratie bij een ander bedrijf of door vrijwilligerswerk. Ik had geen benul hoe dat in zijn werk ging en had geen idee van dat er hele vacaturesites zijn voor vrijwilligerswerk. Met mijn reïntegratiebegeleidster op vakantie dacht ik echt ff: 'Oeps, en nu?'

Hoe dan?
Inschrijven op een site, vacatures bekijken, cv zoeken en aanvullen. Omdat ik geen idee had hoe en wat verder met de uren die ik al dan niet belastbaar ben in deze opbouwende reïntegratiefase, ben ik de eerste dag deze week dat ze open waren gewoon naar binnen gestapt.

Stap 3, 4 en 5 ineen.
Al snel werd ik verzocht om bij één van de coördinatrices  aan tafel plaats te nemen en zo had ik stap 3, 4 en 5 binnen 1,5 uur gezet.
Binnenlopen/informeren, solliciteren èn aangenomen, als vrijwilliger om andere vrijwilligers te begeleiden in hun zoektocht naar passend vrijwilligerswerk.

Match.
Maandagavond mijn eerste training van de 4 en door mijn vooropleiding mag ik ook zonder training starten als ze een 'match' voor me hebben. Vacatures bekijken is nu onderdeel van mijn werk en ik heb eindelijk lol aan een matchmaker op een manier die wel bij me past 珞

Hulpverlenershart.
Wat heerlijk om weer vanuit het HBO-SPH werkveld te werken! No offense voor mijn huidige werk(gever) overigens, ook daar kon ik lange tijd mijn hulpverlenersvaardigheden kwijt. Maar eerlijk is eerlijk hier ligt écht mijn hart.
Mensen begeleiden, stimuleren en inspireren. Hier deed ik ooit mijn deeltijd opleiding HBO-SPH voor 

Dankbaar.
Wow, wat een geweldige kans! Ik ben zo enorm dankbaar en blij voor deze prachtige kans die ik met beide handen en mijn hart aan pak.

Wat hierna of straks?
Ik heb nog geen idee, ik leef zoveel mogelijk bij de dag in het hier & nu, luisterend naar mijn lijf en mijn hart. Mijn bloggersite heet niet voor niks een stap dichterbij. Ik ben me zo ontzettend bewust van mijn verandering, me zo ontzettend bewust van mijn prachtige kansen en zo ontzettend bewust mijn prachtige leven.

Dit klopt!
Soms weet je gewoon dit klopt! Soms weet je samen ja, dit klopt! Dat prachtige moment was gister daar aan tafel bij Eindhoven Doet!
Geweldig!

Mijn Valentijnsboodschap

In oktober schreef ik al 'Zo anders' over de gevolgen van de behandelingen borstkanker en het proces erna. Gelukkig overleven steeds meer mensen hun diagnose kanker. De ene ex-patiënt heeft meer last van de nagevolgen dan de ander. Ik ben zo'n gelukkige waarbij de meeste klachten al stukken minder zijn.

Na de behandelingen.
Er zijn mensen die - ook als gevolg van het medicijngebruik dat nog jaren blijft (bij mij gelukkig niet) - helemaal niet meer terug kunnen keren naar het arbeidsproces. Altijd moe, altijd pijn, veel mensen hebben last van angsten en altijd minder inkomsten, een flinke stap in alles terug moeten zetten.

Je leven overhoop.
Het is niet alleen de ziekte die je leven overhoop gooit, de nagevolgen kunnen nog vele malen dieper inhakken dan de behandelingen zelf. Het kan een nog veel langduriger traject zijn dan in het ziekenhuis. Dan denk je dat je klaar bent.. WTF, het begint pas!

Kwailiteit van leven.
Het houdt dus niet op bij de laatste behandeling, wat de meeste mensen vaak goed bedoeld en wat hulpeloos zeggen 'je mag blij zijn dat je nog leeft'.
Wij, ex-patiënten, weten dat hèèl goed, wij leven dat, wij leven die dankbaarheid, maar weet je van alleen dankbaarheid kun je niet leven.

Niets zeggers.
Dan nog wel liever mensen met die uitspraak dan mensen die helemaal niet weten wat ze met je aan moeten, niet weten wat ze moeten zeggen en dan maar niks zeggen zelfs geen praatje pot of bang zijn voor je antwoord of je als dom of lastig behandelen. Die mensen vind ik zoooo vermoeiend. Jaja, ik begrijp het wel, maar ik kan er zo niks mee. Hey hoo kanker is zover ik weet niet besmettelijk hoor!

Voorzorgmaatregelen.
Ik ben uit voorzorg verhuisd uit mijn veel te dure huurhuis, het enige huis dat ik 8 jaar terug kon krijgen. Ik woon nu 0,2 km te dichtbij mijn werk en heb geen recht meer op reiskostenvergoeding. Met nog maar 70% van mijn inkomen betekent dit dat ik mijn auto moet verkopen.

Zonder auto.
Ach, ik kan vele voordelen verzinnen, eindelijk mijn vakantiegeld voor mij, ging altijd vooral op aan de APK. Fietsen is
goed voor mijn conditie.
Maar laten we eerlijk zijn, zuur is het wel, want mijn beperktere energie is sneller op dan voorheen, ik ben nog niet terug waar ik was en sommige dagen kom ik echt niet vooruit. Het is zoals het is, ik klaag niet, ik ben niet zielig, ik hoef geen medelijden, maar het is wel k#t, ook dat nog!

Knocking on my door.
Mijn vakantiedagen die ik ingeleverd heb om toch wat meer te besteden te hebben zijn nu zo goed als op, de 70% inkomen klopt nu echt aan mijn deur. Zelfs op Valentijnsdag vandaag is dat op korte termijn niet knocking on heavensdoor. Zeker nu de reïntegratie niet wilde lukken, deels omdat ik te veranderd ben, deels door andere omstandigheden.

Zorgverlener.
De fysio was als zorgverlener, waar je afhankelijk van bent om beter te worden, een lachtertje. De rekening was niet €400 maar  €700. Jahh, neehh, dat had ze echt niet zo begrepen. Ik heb het er maar 5x met haar over gehad, maar goed, je trekt aan het kortste eind als de rekening oudejaarsdag in de brievenbus ligt. Om vervolgens de behandelingen in 2018 natuurlijk ook zelf te moeten betalen vanwege het eigen risico. Ook gewoon een oedeem behandeling in rekening brengen terwijl we op de hardloopband bezig waren geweest.

Conditie gaat vooruit!
Gelukkig gaat mijn conditie ziender ogen vooruit! Mijn gezonde levensstijl, mijn positieve mindset, de onvoorwaardelijke steun van veel mensen om me heen en mijn niet aflatende wil om hier nog veel beter uit te komen werken daar keihard positief aan mee.

Focus op mijn leven naar wens.
Met mijn focus op 'mijn leven naar wens' zijn de hobbels in mijn weg wellicht een heel stuk beter te nemen dan zonder al die punten. Lichamelijk gaat het echt goed, geestelijk gaat het super.

Langetermijn stappen.
Ja, en af en toe een echte ontiegelijke baaldag, als ik niet meer zie hoe ik dit rond ga breien financieel en een onzekere toekomst in ga met een reïntegratiebureau. Een bepaalde zekerheid los moet laten en een stap in een nog onduidelijke toekomst zet.
Als ik me besef dat die moeilijke stap beter is op lange termijn maar het me op korte termijn niet makkelijk maakt.

Dankbaarheid.
Dat alleen al - alweer - en die niet aflatende wil, wens en mindset me zo'n dankbaarheid brengt om zoveel wat ik wel heb, om het niet nog 5 tot 10 jaar medicijnen te hoeven slikken, om de rust om niet te hoeven doen wat me veel te veel energie kost en zoveel meer.

Knuffels.
Ik ben dit weekend weer veel geknuffeld, omdat ik er weer was en dat was zo super fijn! Ik ben zover dat ik er weer opuit kan, er zijn er zoveel die dat niet kunnen! Die die energie gewoon niet hebben.

Al die mensen die nog veel erger struggelen.
Man, wat zijn die na-effecten ingrijpend! En echt, ik ga hier veel beter uitkomen en echt ik zie de kansen en mijn hart gaat uit naar de mensen die nog vele malen meer struggelen met de nagevolgen van het hebben van kanker.

Vergeet ze niet lieve mensen, en alhoewel ik gisteravond met het krijgen van mijn eigen risico rekening echt dacht: "please geef me een fucking break zeg!' bedoel ik nog niet eens direct mezelf, maar al die mensen in de WAO of WIA - of hoe het ook heet zitten -, die nog dagelijks zwaar de nagevolgen ervaren.

Op naar Ingeborg 8.0

Op kerstavond toch nog een (kleine) blog. 

Hij zit al een paar dagen in mijn hoofd en het wordt tijd om deze afsluiting te gaan maken.

In mijn nieuwe huis, in mijn nieuwe lijf, in mijn nieuwe ik, bij mijn nieuwe start kijk ik terug naar het afgelopen jaar. Geen cel is onaangeroerd gebleven. Ingeborg 5.0 op weg naar 8.0, haha ja klaar ben ik nog lang niet, ik ga voor skyhigh & beyond, voor mijn mooiste leven!

Ik heb zoveel om blij en dankbaar voor te zijn. Ik ben ook zo dankbaar, zo blij en zo trots op hoe ik hier mee om gegaan ben. Op waar ik nu sta. Op wat ik bereikt heb het afgelopen jaar.

De diagnose borstkanker heeft mijn leven op zijn kop gezet, niets is meer hetzelfde en dat is nu goed zoals het is. Ik heb ontiegelijk geluk gehad dat het was zoals het was, niet iedereen met zo'n diagnose is so lucky.
Ik realiseer me dat dondersgoed!

Wat een jaar, wat een prachtige dingen heb ik mee gemaakt, wat een geweldige stappen heb ik mogen zetten! I am working on de minder leuke dingen en die wil ik verder lekker in 2017 laten.

Ik heb me zo gesteund gevoeld, zo geholpen, zulke liefdevolle en  betrokken hulp gehad, interesse, praktische hulp, luisterend oor, arm om mijn schouder, dikke knuffels, kaarten, bloemen, appjes, mailtjes ook van onverwachte kanten. Zoveel likes, zoveel hartjes, zoveel ondersteunende woorden, zoveel inspirerende woorden: wow!

Ik heb zulke mooie mensen ontmoet, zulke mooie kanten van mensen gezien en nog steeds gaat dat door. De lijst is zo lang.
Iedereen echt heel hartelijk dank voor jouw bijdrage!
Wat een energie en inspiratie!

Deze fotocollage spreekt boekdelen.
De ene foto (links onderin) is van 24 december 2016, een andere (rechts onderin) van 24 december 2017, de anderen daar tussenin.
En een knuffel van Rudolph 😉

Ik wens iedereen heel fijne en liefdevolle kerstdagen en bovenal een prachtig liefdevol en gezond 2018. Dat al jullie wensen in vervulling mogen gaan en al jullie doelen bereikt zullen worden! 💖🕊🎄🍾

Klussen in mijn nieuwe huis.

Verhuizen zo vlak na je behandeling is dat wel verstandig Ingeborg? Dat is een vraag die ik af en toe krijg. Ik snap die vraag heel goed, uiteraard speelde die vraag ook bij mij. Ik ben blij dat ik de beslissing gemaakt heb, nu wordt het echt een frisse start. Ik overweeg zelfs een andere bank te kopen/regelen om ook de bank weg te doen waar ik al die maanden op lag. Frisse start nieuw begin en hoe het nu met me gaat.

Geweldige hulp.
Wat ben ik geweldig blij met mijn nieuwe huis. Het is met het texen en het laminaat boven zo geweldig opgeknapt! Gelukkig heb ik steeds weer lieve mensen die me geweldig helpen, wow, ik ben echt een bofkont! Hulp vragen vind ik zo moeilijk, maar nu ik echt moet lukt het steeds beter. Dat is een echt stuk zelfzorg en zelfliefde. 

Veel gedaan.
Gister veel gedaan, een groot deel van mijn keuken over verhuisd. Vriendin op de koffie gehad. Naar de stort en naar de kringloop geweest, plinten geverfd, laminaat schoongemaakt, opgeruimd. De droger de trap op naar boven geschouwd met hulp uiteraard.

Verplichte ontspanningsdag.
Voor mijn herstellende lijf teveel gedaan of eigenlijk.. vandaag dus een verplichte ontspanningsdag. Is ook lekker! Rond geshopt voor de laatste laminaatplinten, half uurtje geslapen op de bank. Gezellig koffie gedronken bij de moeder van vriend van Dérian. Friet gegeten bij de beste friettent in Geldrop. Deer geholpen bij zijn huiswerk, een gewone gezinsdag zeg maar. 

Loslaten.
Het lijkt soms wat veel al die dingen waar ik over moet beslissen en kiezen. Soms baal ik echt even dat ik het alleen moet doen. Mijn hersenen draaien soms op overvolle toeren in een poging het overzicht te houden, alsof een mens dat überhaupt heeft 😁. Gelukkig heb ik inmiddels geleerd dat ik dat los kan en mag laten. Dat scheelt een hoop negatieve gevoelens, die het alleen maar zwaarder maken.

Meermalen herhalen.
Ik meet of doe soms dingen voor de 2e of 3e keer, omdat ik echt vergeten ben het op te schrijven, afgeleid ben of dat soort dingen. Dan kan ik mopperen op mijzelf, maar ik kan het maar beter erkennen en er dan om lachen. Ik word hier kei goed in haha!

Inspanning en ontspanning.
Ik loop dus soms tegen mijn grenzen aan of erover heen. Dat gaat vrij vlot en als ik het doe voel ik het niet, het is nog steeds maar een fractie van wat ik vorig jaar kon, maar er zit absoluut verbetering in! Steeds weer rek ik mijn energiegrenzen iets op, zo gaat dat met conditie. Oprekken en rust, inspanning en ontspanning. 

In het nu leven is beter.
Hopelijk gaat dat zo ook met mijn geheugen en concentratie. Het valt nog niet te voorspellen of en hoe dat terug komt. Net als het verdwijnen van de neuropathie. Ik leef zoveel mogelijk met de dag, in het nu. Al laat ik me nog wel eens meeslepen in al het denken en overzicht zoeken. 

Verliefd op mijn vaatwasser.
Ik ben geweldig blij met mijn via Marktplaats gekochte vaatwasser voor de prijs van mijn verkochte kledingkast. Na 8 jaar met de hand te hebben afgewassen is het een echte luxe. Mijn vaat is glanzendschoon en het gemak 😍. En ook een tweedehands droger. Die heb ik dan weer gekregen. Deze luxe scheelt een hoop als je moe bent en dat kan ik de komende tijd goed gebruiken!

Morgen weer rustig aan.
Morgen nog een keer rustig aan, naar de fysio en daarna komt iemand Eline haar bed kopen. Met de 2.10m past het net niet in haar kamer van 4m2 😬. Er past wel meer niet in ons nieuwe huis, dat is goed om een hoop oude zooi eindelijk weg te doen en om weer wat anders te doen. 

Kortom het is soms lijfpijn, soms een vermoeidheidstraan, maar het is vooral heel veel genieten 💖

Ps. de rose kamer was voor en de witte is nu.

Zo anders

Na maanden en blogs vol positiviteit een update over hoe mijn leven verloopt nu ik alleen nog controles heb in het ziekenhuis. Wat hebben die chemo, de operatie en de bestralingen er in gehakt op mijn conditie, mijn lijf en mijn brein.

De gevolgen.
De gevolgen worden nu echt pas duidelijk. Voor mij tergend langzaam ga ik stapje voor stapje vooruit.
Gek genoeg leek het tijdens de behandelingen allemaal soepeler en makkelijker te gaan. Kon ik het soepeler en makkelijker accepteren zoals het was. Nu ik waar mag maken wat ik zo vrolijk en positief dacht, gaat het toch een stuk minder soepel en makkelijk dan ik verwacht had.

Identiteitsverwarring.
Ik ben een beetje in een identiteitsverwarring terecht gekomen.
Waar ik eerst koos voor lang haar, hoge (blok)hakken (ik had niks anders dan dat) en en een bepaalde kledingsstijl en levensstijl, moet ik me nu aanpassen aan hoe het is.

Wie ben ik nu?
Ik ben op zoveel fronten niet meer wie ik was, op een heleboel gebieden positief. Ik geloof in groei en verandering, maar dan wel door eigen keuze en met een specifiek doel voor ogen. Ik heb wel doelen, maar om die te bereiken is belangrijk te weten wie ik nu ben, inclusief mijj conditie, brein (kan ik waar maken wat ik zeg/wil) mijn waardes, mijn comfortzone, mijn balans, mijn incasseringsvermogen enzovoort enzovoort. Alles is anders.

Niet alleen van top tot teen ben ik anders.
- 12 kilo dikker, door mijn vreetbuien op de bank, na shoarma kapsalon had ik nog honger, dankzij de medicijnen zeiden ze in het ziekenhuis. Ik pas nog maar 1 broek. Ik ben uiteraard wel bezig met bewegen maar het schiet nog niet echt op. Maandag start ik met een challenge van 2 maanden, om mijn conditie weer op te bouwen en hopelijk wat kilo's kwijt te raken.

- Mijn schoenen met hakken, alle die ik heb behalve 1 nieuw paar, kan ik niet echt aan. Door de neuropathie aan mijn voeten is het slechts af en toe een optie. Dus heb ik soms kledingsstress.

- Mijn haar, de meeste mensen vinden het beter dan het lange, maar ik zie in  de spiegel steeds een vreemde vrouw of zal ik zeggen een andere vrouw dan ik in mijn hoofd heb, dan ik op foto's zoek als ik mezelf zoek. Ik ga het voorlopig wel nog korter laten knippen, dat zit beter.

- Ik ben aangewezen op sport bh's omdat ik geen beugels meer kan verdragen, vanwege het litteken. Ze hebben echt verder geen leuke bh's zonder beugel. Gelukkig hebben ze hier in Geldrop niet meer van die pink ribbon dingen bij de Hunkemoller, want ze laten vrouwen wat dit betreft echt in de steek.

- veel prikkels kan ik niet verwerken, ik slaap er de hele nacht niet van. Een druk restaurant, een uurtje bij mijn collega's op het callcenter, pauzes bij een geweldig event. Zet Ingeborg in een kippenhok en je hebt gegarandeerd een slapeloze nacht, succes verzekerd 😜.

- ik kan me slechter dingen herinneren en mijn concentratievermogen is nog maar een kwart denk ik van wat het was. Ik ben heel snel moe. Ik maak me door die vermoeidheid en het slechte onthouden ook sneller en langer druk. Ze zeggen dat het een jaar duurt.. dat is lang! Ze zeggen dat het bij sommige mensen nooit terug komt, ahhh 😱

- na een aantal maanden 80% van mijn inkomen, is de financiële rek er echt uit. Ik hoop binnenkort een ander woning te kunnen gaan huren, dat zou me €300 per maand kunnen gaan schelen. Hulp gezocht dus tegen die tijd.

- Komende maand naar 70% van mijn inkomen, aangevuld met uren die ik werk hopenlijk naar 80%. Sparen voor het eigen risico voor volgend jaar gaat niet meer, zo zijn er wel meer rekeningen waar ik tegenop zie. Ik leef nu en nog niet dan maar af en toe kan ik me daar al zorgen over maken.

- dan zijn er ook nog mensen die denken te kunnen en mogen oordelen over de snelheid van mijn herstel. En dat zijn geen (bedrijfs)artsen. Dat is zo ontzettend kwetsend als je je kop nog maar net boven water houdt als je het zo zwaar hebt gehad.

Het totaalpakketje maakt het soms lastig, maar ik laat me niet kisten, al neem ik nu nog soms heel hard gas terug als mijn lijf zegt: ho stop!
Ik weet soms nog niet hoe ik het ga doen, maar doen zal ik!

Steeds weer luisteren naar mijn lichaam, lief zijn voor mezelf, hulp accepteren stapje voor stapje kom ik vooruit, soms twee vooruit en drie terug maar daarna zeker 6 vooruit. Duh, ik kom er zeker wel!

Tussen wal en schip ofziets

Al een paar dagen probeer ik woorden te geven aan wat ik voel. Ik ben uitbehandeld, maar ik ben nog niet volledig mijn eigen energieke zelf. De beste omschrijving is toch dat ik een beetje tussen wal en schip ben geraakt. Ik lig daar niet in het water, al voelt het af en toe alsof ik kopje onder ga vanwege mijn verlangen op de kant te staan en arghh dat lukt me niet! Ik zit of lig eerder op de loopplank, niet horend bij het één, maar ook niet bij het ander.

9 maanden lang zat ik dan op dat schip in weer en wind, maar ook met prachtige windstilte. Cruiseschip de Diagnose of misschien wel gewoon de Zonnebloem, want ja laten we eerlijk zijn, het was wat behelpen met al dat medische gedoe.

En oh wat was ik graag daar bij jullie op de kant geweest. Gewoon je ding doen, werken, leven, lachen, leuke dingen doen, vakanties, ff hierheen ff daarheen. Ik maakte er maar het beste van, want ik wist straks sta ik daar ook weer gewoon op de kant en dan vol gas mijn leven in.

Nondeju wat was ik blij dat we eindelijk aanmeerden, champagne! Na de roes, kon ik eerst de kant niet op, tegengehouden door enorm gebrek aan energie. En nu hang ik nog op de loopplank. De tweede terugslag, zo ongelooflijk moe. Ik ervaar het nu als veel lastiger om te accepteren dat het is zoals het is.

Het kan nog wel een half jaar tot een jaar duren voor ik mijn energie terug heb, zei de bedrijfarts. Wtf, dacht ik, doe normaal, not me! De fysio heeft me afgeraden nu al te beginnen met hardlopen. Argh, dacht ik toen, maar nu snap ik ook waarom.

Damn it, ik wil ook gewoon weer mijn ding kunnen doen, in de auto stappen voor een kop koffie in de Randstad, ff een dagje naar het strand of gewoon hier ff naar de Laco Strandbad Nuenen. Mijn lijf is zo hartstikke moe, ze wil gewoon niet. Oh en als ik dan hoor hoe dom sommige mensen met hun leven omgaan, de suckers for punishments, argh, zo frustrerend!

Twee stappen vooruit en drie weer terug. Ik wil zo graag dingen doen. Ik wil weer dansen, springen en zingen. Het voelde de afgelopen dagen of het nooit meer zou komen. Argh, ik haat dit wachten, ik wil mijn nieuwe leven! Kan iemand me ff de kant ophelpen?! Roep ik de hele tijd, maar niemand kan me helpen, grr!

Ergens ben ik ook mijn positieve mindset kwijtgeraakt. Ik heb de afgelopen dagen weer met mijn ego gevochten, met mijn demonen, met mijn ongeduld, met mijn weerstand of hoe je het ook wilt noemen. Nee, je ziet het niet aan de buitenkant en her gevecht was ook niet 24/7, maar mén.. wat had ik moeite met de situatie van dat en dit nu..

En eigenlijk weet ik ook heel goed hoe het werkt, als je je verzet opgeeft.. maar dat lukte gewoon ff niet. Gelukkig gaat het licht weer langzaam aan, begint de zon ook in mijn hoofd weer te schijnen. Met vallen en opstaan en vooral heel veel slapen, op de bank of in de tuin liggen, binnen mijn perken genoeg bewegen, kom ik er wel. Mijn geduld was even op.

Ik snap wel dat het lastig is hierop te reageren en dat hoeft ook niet. Een (y) (duim omhoog) of een hartje is ook prima als blijk van steun, al geven sommige mensen aan dat lastig te vinden. Maar please geen: wees blij dat je nog leeft, daar ben ik echt zo klaar mee!

Dus zet ik deze ministap: ik laat mijn weerstand varen en modder nog maar lekker ff verder aan op die loopplank. Dan zal het ongetwijfeld nog verder opklaren. Nu de zon in het echt schijnt is het op zich wel aangenaam liggen zo.
Ergens onderweg ben ik mijn blije lovemylife, lovemijnlijf etc gevoek ff kwijtgeraakt, die vind ik wel weer terug, maar nu ff niet.

Hoe dan ook, een fijne dag 💖

Wat deze 9 maanden mij voor moois bracht.

Woop, woop, woop, ei, ei, ei, blij, blij, blij, mijn behandelingen in het ziekenhuis zitten erop. 10 chemokuren, een operatie en 21 bestralingen. 9 maanden heeft het geduurd. Nu alleen nog terug voor de controles, maar voor de rest sluit ik de ziekenhuisdeuren. Sluit ik ook die periode af, die ik als heel positief keerpunt beschouw. Wat heeft deze periode mij (voor moois) gebracht?

De diagnose.
Als een brandende pijl recht in mijn hart kwam de diagnose borstkanker - niet hormoongevoelig, meest agressieve vorm: gradatie 3 en naar later bleek niet erfelijk - hartverscheurend keihard aan. Vanuit een soort oerkracht bleef ik heel pragmatisch: oké en wat gaan we daar dan nu aan doen? Ik brak pas thuis om/met/over mijn kinderen. F*ck, wat een kl*tenieuws, zo rauw op mijn dak! Waarom nu? Ik was zo goed bezig! Die dag staat in mijn geheugen gegrift, al is inmiddels de lading ervan aardig veranderd.

Overgeven aan advies.
Ik heb me overgegeven aan het 'advies' van het ziekenhuis. Het feit dat het de meest agressie vorm was, maakte mijn bewegingsvrijheid beperkt. Er moest heel snel iets gebeuren. Ik had geaccepteerd dat het was zoals het was en ik had mijn verzet stop gezet. En ja, dat was aanvankelijk moeilijk, omdat ik vurig meer geloof in het alternatieve circuit, maar dat is dat een eenzame en dure weg. Het wordt niet vergoed punt dus no go.
Enorm dankbaar dat ik geholpen werd al was het niet op mijn manier die ik veel liever had gehad. Veel minder schadelijk, goedkoper en naar verluid veel effectiever, maar goed, zoals ik al schreef ik had me erbij neer gelegd. Ik heb de diagnose en de behandeling over gelaten aan de experts van het kankerinstituut.

Lichamelijke detox.
De afgelopen 9 maanden was één grote detox op meerdere fronten. Allereerst het ziekenhuis, de chemo, de operatie en de bestraling. Ze namen geen halve maatregelen! Pfft, binnen een paar uur was ik volledig gevloerd en ik kwam nog wel zo fit en energiek binnen. Ik en mijn 750 gram groenten op een dag, ze hebben me vast geholpen de afgelopen maanden.

Tot weinig in staat.

Van de eerste drie maanden heb ik er in totaal twee op mijn slaapbank onder twee of drie dekentjes gelegen, tot weinig in staat. Met moeite deed ik iedere dag boodschappen, dat was mijn dagelijkse uitje, mijn contact met de buitenwereld. 4 weken in die maanden had ik wat meer energie en wat was ik daar dankbaar voor!!

Tweede ronde chemo.
De tweede ronde chemo waar ik al niet zulke goede verhalen over had gehoord, werd gelukkig gehalveerd, de verhalen bleken toch echt waar te zijn.
Neuropathie, de zenuwuiteinden blablabla. Serieus, ik richt mijn aandacht liever op wat anders dan op die terminologie.
Mijn voeten zijn nog steeds stijf en wattig, pijnlijk vooral. Ik ben me continu bewust van mijn voeten en het contact met de aarde. Mooie omschrijving hè?! Het zal vanzelf wegtrekken of niet. Wtf, ja echt! Nou mooi dat het bij mij verdwijnt, daar ga ik echt voor zorgen!

Operatie.
De operatie met het vage net-uit-narcose-nieuws dat me voor het eerst echt tot doodsangsten dreef met na 2 weken wel kei goed nieuws: het was zelfs maar fase 1, het zat niet in de lympfen! Wah, die crommunicatie!
Langzaam begint het vocht in mijn borst, oksel en schouderblad weg te trekken. De snee van ca 14 cm heelt gelukkig ook mooi.

Bestralingen.
De bestralingen, veel, vermoeiend, maar goed te doorstaan met het aftellen van de behandelingen! Zo blij dat ik toch zelf mocht rijden. Mijn vrijheid voor een deel terug, zo genieten! Crommunicatie is een vak apart, ook of juist in het ziekenhuis. Laten we er allemaal maar zo ver mogelijk vandaan blijven in privé persoon!

Persoonlijke detox.
Zo, dat was het 'zakelijk' gedeelte, de lichamelijke detox, nu persoonlijke detox. Welke impact heeft het op mij gehad?

Positief keerpunt.
Alhoewel ik deze behoorlijk radicale lange weg zeker niet zal aanraden, zijn deze 9 maanden een heel belangrijk keerpunt in mijn leven geworden. Een heel positief keerpunt. Ik heb zoveel geleerd en ook heel veel genoten van deze weg, van grote en kleine positieve dingen! En natuurlijk was het lichamelijk en soms psychisch heavy.

Shift.
Met het reguliere ziekenhuistraject kon ik weinig om op de één of andere manier het heft weer zelf in handen te nemen. Alles wat ik de afgelopen jaren geleerd had kwam me te pas, ook nieuwe boeken die ik las hielpen me een shift te maken van 'hulpeloos/machteloos' naar focus op de dingen die ik wel zelf kon, op groei.

Hebben niet zijn.
Ik voelde me niet ziek, ik voelde me geen patiënt: de behandelingen, de bijwerkingen van het 'medicijn' maakten dat ik me zo voelde, niet de kanker zelf. Ik had de diagnose borstkanker, ik wàs het niet en ik leefde het niet.

Gewoon pech.
Volgens het ziekenhuis had ik "gewoon pech". Ik voldeed aan geen enkele risicofactor, ja, je leest het goed, geen enkele ondanks voorheen jarenlang roken. En het was niet erfelijk en niet hormoongevoelig. Dat zorgde voor minder behandelmogelijkheden, maar wel een korter behandeltraject.
In de loop van de tijd was ik het met dat 'gewoon pech' steeds minder eens.

Citroenen. 
Ik had juist hartstikke geluk!
Er ging iets mis in mijn lijf en mijn lijf liet me dat weten door me dat te laten zien, door een zichtbaar en voelbaar knobbeltje. Ik ben mijn lijf zo diep dankbaar voor deze waarschuwing! Ilovemijnlijf nu weten jullie waarom! Lieve mensen, please, ga naar de huisarts als je lijf zulke dingen laat zien! Jullie kennen het eierdoosje met citroenen vast, een paar weken geleden werd het veelvuldig gedeeld op Facebook. Mijn please geldt voor alle andere veranderingen voor zowel vrouwen als voor mannen! Als je lijf je wat anders laat zien: luister!

Stappen dichterbij mezelf.
Ik was al een tijd bezig met mijn persoonlijke en spirituele (nee, dat is helemaal niet zweverig!) ontwikkeling voor ik de diagnose kreeg en dat heb ik weer stapje voor stapje opgepakt toen ik niet meer hele dagen knockout op de bank lag.
Steeds een stap dichterbij mijzelf. 

Quote.
Vele quotes zag ik voorbij komen in die tijd: waar je je op focust groeit. Ze boden houvast en kracht. Deze heb ik niet van een plaatje en omschrijft het meest wat bij mij de afgelopen 9 maanden heeft gespeeld:
We write our life-stories by our perspective: change your perspective and the old story(changes).

Keerpunt.
Voor een heel groot gedeelte had het te maken met innerlijke rust, zelfliefde en ontdekken wat mijn ideale droomleven is. Dit keerpunt werkt heel goed om te zien en te voelen wat ik belangrijk vind. Het heeft ook te maken met zinvol bezig zijn, mijn hart, mijn passie volgen. Dankbaar zijn, genieten. Een bijdrage leveren, er zijn voor anderen, voor anderen van betekenis zijn.

Inspiratie.
Dat laatste hebben jullie, mijn trouwe bloglezers en andere contacten, mij ook geleerd. Wow, echt wow! Wat steunend, ontroerend, wat prachtig, wat mooi en krachtig! Echt, zo mooi! Mensen vonden mij een inspiratie, maar het was ook een geweldige wisselwerking daarin.

Mijn leven nu.
Mijn leven is zoveel mooier, liefdevoller, prachtiger, krachtiger, zinvoller, dankbaarder en meer genieten geworden. Zoveel dingen vielen samen in deze 9 maanden, deze 'zwangerschap' van Ingeborg 8.0, hoezo 8.0? Nou omdat ik met minder geen genoegen meer neem. 

Wat anders?
Wat is nu anders voor me? Jaren geleden las ik het boek de Kracht van het Nu en nu voel ik pas echt wat dat is! Van mezelf houden zonder dat mijn ego/innerlijke criticus me afmaakt. Mezelf echt op nummer 1 zetten om vandaar uit er echt voor anderen te kunnen zijn. Uitgaan van mezelf in plaats van me te laten beïnvloeden door de verwachtingen/meningen/oordelen van anderen. Het effect en de kracht van woorden, zowel verbaal van en tegen anderen als intern over jezelf en over anderen. Wow, wat een krachtig 'instrument'!!

Motivatie en inspiratie.
Ik ken mijn eigen beperkende overtuigingen en die kijk ik recht in de ogen als ze me in de wegzitten. Met mijn kale koppie de straat op en op de foto of film was daar een mooie start van. Ik heb met dat koppie en mijn positieve instelling nog een geweldige paardencoachsessie gewonnen! Woeha en ik was vroeger doodsbang voor paarden! Hoeveel meer motivatie en inspiratie wil je hebben om het anders te doen?

Nu.
Ik zit zo ontzettend veel beter in mijn vel, ik sta zoveel steviger in mijn schoenen en in mijn kracht dan 9 maanden geleden. Lichamelijk gaat het ook de goede kant op. In 2 weken ben ik 4 kilo en als ik goed gemeten heb een cm of 3 afgevallen door 10 minuten per dag te hoelahoepen. Ik wandel bijna iedere dag met Nala, onze hond, in het bos. Ik heb geen idee hoe je conditie uitdrukt, maar ik slaap nu overdag nog de meeste dagen. Ik heb wel goede hoop dat dat snel voorbij is. Het voelt alsof er verschuiving is van 40% van mijn oude kracht naar 50% maar helemaal echt kan ik dat niet vergelijken natuurlijk.

Toekomst.
Als de fysio akkoord gaat wil ik binnenkort gaan hardlopen en mountainbiken en dansen en feesten en leven en werken en en en..
Oh shit, ik heb zin in mijn leven! Ik heb zin om te ervaren hoe het anders is en anders kan, puur omdat ik het anders zie en wil. Ik weet zo zeker dat het meer bewegen me zoveel sneller er bovenop zal krijgen. Zitten is het nieuwe roken volgens UMC. So get of your ass!!

Aan de overkant.
Bij mij aan de overkant, mijn uitzicht vanuit de keuken, zijn ze in september/oktober begonnen met het slopen van de gebouwen. Ik grapte toen nog dat met het starten gelijktijdig van mijn NLP practioner opleiding dat daarmee ook mijn (in)zichten groter zouden worden. Er kwam letterlijk meer licht en zicht in mijn keuken en met NLP vast ook heel veel inzichten, zelfinzichten. NLP heb ik helaas niet af kunnen maken, maar de diagnose heeft me zoveel inzichten en moois gebracht.

(Op)bouw.
Net als ik, hebben zij wat achterstand opgelopen met de bouw. Die opbouw en ik ontlopen elkaar niet veel! Ik zit veel aan mijn bar in de keuken. Het geeft een veel actievere houding dan op de bank. Ik heb tegenwoordig nog wat te kijken, keek ik eerst uit op een blinde muur, bewegen er nu allemaal  poppetjes op het braakliggende terrein. De fundering is inmiddels wel gelegd en bij mij ook ;-).

Mijn dank is groot!
Ik wil iedereen, maar dan ook echt iedereen hartelijk bedanken voor hun aandeel, steun en betrokkenheid in de afgelopen 9 maanden. 

In eerste plaats mijn lieve kinderen, mijn dochter, die gewoon ff haar rijbewijs haalde om mij naar de chemo te brengen en natuurlijk haar onvermoeibare steun, terwijl ze het soms verre van makkelijk had. Mijn zoon, bezorgd en zorgzaam op zijn eigen lieve betrokken manier en die het door de hulp op school voor dyslectie het zo ontzettend goed doet!
Ik ben enorm trots op jullie 💖

Mijn zusje die net als mijn dochter naast haar drukke werk onvermoeibaar de vele kilometers regelmatig trotseerde. 

Doortje en Tina voor jullie steun in al mijn ziekenhuisbezoeken in het begin en de eerste twee maanden. 

Mijn buren, wow, of het nou om rijden, eten, mijn tuin of mijn verhaal ging, ik kon altijd bij jullie terecht: wow!

Dorinda voor alle maandagen op het terras bij de Gammele Geit en alle andere dagen en dingen.
Greet voor alle steun, het eten, de poets en het rijden.
Anne voor jouw trouwe kaartjes en snelle acties, wow!
Alle lieve vrouwen die voor mij hebben (hard)gelopen in allerhande loops en Alp d'Huez etc. Wow, dat voelt zo bijzonder: Angelique, Virginia, Karin en Hannie.
Mijn collega's en management van mijn werk, de bloemen, de kaartjes, de snelle en geweldige hulp vorige week, de vele appjes en berichtjes vanuit het hele land: wow!
Mijn ouders, mijn familie, mijn vrienden, kennissen, Facebookvrienden, oud, jong, lang geleden, kort geleden echt iedereen dank jullie wel!
Hartverwarmend!

Dikke knuffel, Ingeborg

Bijgaand de citroenen-eierdoos: als je lichaam zo lief is je te waarschuwen: neem het serieus! Plz!