Vrijdag operatie.

Vrijdagochtend is het eindelijk zover, om 9 uur moet ik in het ziekenhuis zijn. Het knobbeltje in mijn borst en de poortwachtersklieren worden er dan uit gehaald. Spannend en eindelijk tegelijk!

Lovemylife 💖, lovemijnlijf 💖, loveme 💖

Een half jaar na de diagnose borstkanker.

Het is wat langer stil geweest op mijn blog. Ik had niet veel te vertellen, ik wilde zo snel mogelijk weer meer conditie hebben, zoveel mogelijk genieten. Dat weer verkennen van mijn grenzen eiste regelmatig zijn tol. Ook al had ik in vergelijking met een half jaar geleden nog helemaal niets gedaan. 
Hoe kijk ik terug op een half jaar ziek zijn, wat heeft het afgelopen half jaar met me gedaan en wat heeft het me opgeleverd? Ik neem jullie mee in hoe ik dat zie.

Het effect van de diagnose.

Tijdens en na het horen van de diagnose stortte mijn wereld even in, dit overkomt anderen, niet mij! Dit kàn niet! Al snel kwam die oerkracht weer naar boven. Die kracht om te overleven, die kracht om er iets positiefs van te maken. Dit gebeurt niet voor niets! Ik had nog wel een paar bergen te beklimmen, maar ik was er klaar voor, kom maar op! De dagen van dipjes zijn op één hand, oké, eerlijk is eerlijk met die eerste dagen erbij, op twee handen te tellen. Wat om te beginnen bergen leken, bleken uiteindelijk hobbels te zijn. Zoals met alles het ligt er maar aan hoe je er naar wilt kijken, waar je jouw focus op legt. 

Weerstand.

Naast het ermee omgaan en accepteren dat mijn lijf een luid noodsignaal af gaf, moest ik me ook op verschillende manieren overgeven aan de ziekenhuiswereld. Mijn weerstand tegen deze niet natuurlijke en ongelooflijk dure manier van 'beter' worden, was groot - en dan noem ik bewust niet eens de werking van de chemo. Zo ook mijn weerstand tegen de machtige pharmaceutsche industrie, deze groeiende doelgroep is een geweldige cashcow voor sommige mensen/bedrijven. 

Ik heb "een overlevingskans van 76% over 5 jaar", ze geven aan dat ze me niet kunnen genezen. Ik ben het daar overigens niet mee eens, maar goed.. dan doe ik het mooi zelf. 

Goud voor mijn geld.

Geloof ik in die conspiracy-theoriën? Ik denk dat er veel natuurlijkere manieren zijn om beter te worden. Ik geloof dat de huidige 'behandelingen' je immuunsysteem zo kapot kunnen maken, dat de kans op terugkeer relatief groot is. Het begon eerder al met een niet goed werkend immuunsysteem waardoor die cellen niet deden wat ze moesten doen. Ik voelde me op het moment na de diagnose niet in de positie om dat allemaal zelf uit te zoeken of om persoonlijk te gaan experimenteren. Mijn knobbeltje van 3,5 cm had de meest agressieve groei-vorm en die tijd om het uit te zoeken voelde ik niet en het geld om het alternatief te bekostigen had ik ook niet. Heel simpel, ik moest direct actie ondernemen om te overleven, dus koos ik eieren voor mijn geld, maar daarmee wel voor mijn leven, dus voor goud! 

Go with the ziekenhuis-flow.

Mijn derde hobbel was mijn vermeende controle over mijn leven die ik moest overgeven aan het ziekenhuisleven. Begrijp me niet verkeerd, ik heb enorme bewondering voor de mensen die met zoveel betrokkenheid in het ziekenhuis werken, maar het is niet mijn leven. Ik leefde van ziekenhuisbezoek naar ziekenhuisbezoek. Ik werd geleefd door het ziekenhuis die eerste tijd. Die hobbel moet ik binnenkort weer nemen als ik 5x per week voor een paar seconden in het ziekenhuis moet zijn voor de bestralingen, 4 tot 5 weken achter elkaar. Gaat ook lukken, zeker weten!

Regulier en alternatief.

De afgelopen maanden heb ik veel gelezen over kanker. Vanuit het reguliere ziekenhuiscircuit en vanuit het alternatieve circuit geschreven. Met het reguliere circuit kon ik weinig. Het alternatieve circuit was veel interessanter. Mensen die door de artsen met uitgezaaide kanker waren opgegeven, die het alternatieve circuit kozen. Die tegen de verwachting in overleefden, zonder dat het reguliere circuit er een verklaring voor heeft. 

De overeenkomsten in acties tussen die mensen geven hoop en kracht. Ze geven het gevoel dat je zelf verantwoordelijkheid kunt nemen, zelf iets kunt doen. Die verantwoordelijkheid versus de pech (en machteloosheid) en het voldoen aan geen enkele risicofactor in mijn geval vanuit het reguliere circuit, ondanks zo'n 30 jaar roken, is het verschil tussen actief zelf aan de slag kunnen of iets passief moeten onder gaan. Voor mij als een verschil tussen dag en nacht. 

Stress.

Over één ding zijn ze het allemaal wel eens, dat is wat je overal om je heen steeds hoort en dat is dat je stress zoveel mogelijk moet vermijden. Liever ongezond eten dan stress, liever beperkt roken dan stress. En als we daar 'met zijn allen over praten', zijn we het daar allemaal mee eens. Alleen is onze maatschappij daar helemaal niet op ingericht. Ook over omgaan met stress ben ik verder gaan lezen.

Ik wist al dat ik niet happy was, dat ik niet genoeg voldoening uit mijn leven haalde. Ik was al druk om mijn levensstijl te veranderen, druk om mijn beperkende overtuigingen die me in de weg zaten aan te pakken, met mijn NLP-practioner opleiding. Ik had het vaak te druk om mijn bewuste rustmomenten tussendoor te pakken die zo belangrijk zijn om iets met je stress te kunnen. 

Innerlijke rust.

Ieder nadeel heeft zijn voordeel, wel, ik heb nu waar ik toen zo hard naar op zoek was: innerlijke rust. Hele dagen met mezelf, zonder me een seconde te vervelen, ben ik mezelf op een heel plezierige manier tegengekomen. Ik pak nu constant mijn momenten om me bewust te zijn wat ik voel, hoe het met me gaat. Mijn wonderpauzes, niet zelf verzonnen, beter goed gejat dan slecht verzonnen. Ik kan weer steeds beter op mijn onderbuikgevoel vertrouwen, ik heb weer 'tijd' en de rust om haar te horen. Het lukt me nu wel heel veel van wat ik leer in mijn leven te integreren. 

Zelfliefde.

Acht jaar geleden zat ik in een ontiegelijke klote-situatie. Ik ben toen veel vanuit overleving en angst gaan doen. Over stress gesproken, by the way. 

Mijn doelen die ik destijds had gesteld had ik inmiddels bereikt en ook had ik dat verleden inmiddels grotendeels verwerkt, maar ik was, zoals gezegd, niet happy. Ik heb mezelf lange tijd ondergewaardeerd, het afgelopen half jaar heeft me veel geleerd, ook daarover. Ik kan oprecht zeggen dat ik van mezelf houd. Mijn innerlijke criticus, mijn ego en mijn beperkende overtuigingen herken ik steeds sneller en ik kan er echt wat mee! Zo fijn! En zonder kapsones te hebben, durf ik oprecht te zeggen: ik ben hartstikke blij met mezelf, ik ben een prachtvrouw, een topwijf!

Kwetsbaarheid.

Het heeft me minder hard gemaakt, ik was in de loop van de jaren behoorlijk verhard. Er kon niet heel veel meer me tot tranen toe raken. Nou, dat is nu wel anders, maar ik verwelkom het met open armen dat ik ook dat soort gevoelens weer toe durf toe te laten. Ik durf mezelf ook veel meer kwetsbaar op te stellen, ik durf over mijn eigen veilige grenzen daarin heen te gaan, buiten mijn comfortzone te stappen. Ik durf weer te luisteren naar mijn hart, naar mijn onderbuikgevoel/intuïtie, ik weet nog niet altijd waarom iets zo voelt als het zo voelt, maar ik weet dat het zo is. Ik heb er te vaak niet naar geluisterd en de harde consequenties ondervonden. Ik accepteer de wereld en mijn leven veel meer zoals die is, ik kan er op een heel andere manier naar kan kijken. 

Happy.
Ik kan oprecht zeggen dat ik van mezelf houd en ik kan oprecht zeggen dat ik weer happy ben. Dat klinkt voor sommige mensen misschien raar, maar het is toch echt zo. Ik hou al ruim een jaar een dankbaarheidsdagboek bij en dat kwam me nu echt van pas. Stil staan bij waar ik dankbaar voor ben, veranderde ook mijn kijk op mijn leven. De grootste uitdaging is daarin als ik halverwege de maand nauwelijks meer een euro heb om boodschappen te doen, om dan niet in de paniek te raken, om dan nog dankbaar te zijn. En alhoewel het me af en toe wel, daar is ie weer, stress oplevert, beïnvloedt het steeds minder mijn geluksgevoel. Het is wel oprecht tijd voor actie.

Keuzes.

Ik kies ervoor mezelf weer met liefde bovenaan te zetten en heel goed voor mezelf te zorgen, niet alleen fysiek. 

Ik kies ervoor te erkennen dat ik gevoelig ben voor sferen/energieën, zonder dat ik altijd kan benoemen wat er dan precies is. Ik kies ervoor als het positief is: welcome! en als het negatief is: no way!

Ik kies ervoor mijn hart en onderbuikgevoel/intuïtie te volgen. 

Ik kies ervoor weer echt vertrouwen te hebben en mijn aandacht op het positieve te richten, ik kies er ook voor om niet tegen beter weten in ergens het positieve in te zien. 

Hoe is het lichamelijk?

Tussen mijn oren gaat het beter dan met mijn lijf, tussen mijn oren ben ik fitter, energieker en beter dan mijn lijf is. Ik wil erg graag schrijven dat ik 50% van mijn voorgaande energie heb, maar de meeste dagen betwijfel ik dat ernstig. Het voelt als ergens tussen de 25% en de 40%, ik denk dat het zo het beste uit te leggen is. Als mijn dag begint weet ik niet of het die 25% of die 40% of ergens daar tussen zal zijn. Dat is lastig je grenzen bewaken. Zeker als je zoveel wilt. Ik doe soms te snel te veel, doordat die grenzen zo onduidelijk zijn, als ik er iets overheen zit (in vergelijking met de dagen ervoor) dan zit ik er ook gelijk goed overheen en protesteert mijn lijf heftig: slaap! 

Mijn voeten.

De pijn in mijn voeten neemt niet af, het wordt eerder erger. Het opstapelende effect van de chemo is goed voelbaar. Ik kan alleen maar hopen dat het nu echt klaar is met dat stapeleffect en dat het over gaat. 

Operatiedatum.

Onofficieel staat de operatiedatum op vrijdag 2 juni, woensdag 31 mei krijg ik daar een telefoontje over als het echt door gaat. Nu die datum bekend is, valt er weer een last van mijn schouders. Nu kan ik er naar toe leven en dat scheelt weer.. juist, stress! 

Ik wens jullie allemaal een heel fijne en zonnige week!
Lovemylife, lovemijnlijf, loveme 💖

Kort en grijs koppie.

Ongepland kort en grijs koppie.
Je 'moet' alles een keer geprobeerd hebben, daar hou ik wel van, niet dat ik dit ooit uit vrije wil zou hebben gedaan.

#lovemylife, #lovemijnlijf, #lovemyself, #opnaaroptimalegezondheid, #zogrijswasikechnie 😱, #bijnaweernormalewimpers, #eenstapdichterbij 💖🌸