De afgelopen weken was ik niet zo into het bloggen. Ik was te druk mijn leven weer af te stemmen op mijn nieuwe weg. De beste weg qua mogelijkheden en een verdomde confrontatie met mijn sterfelijkheid.
Impact.
Wat een impact kan informatie hebben. Voor een deel mijn eigen verantwoordelijkheid: ik focus me op andere dingen, wat je aandacht geeft groeit en de behandeling en de termen liet ik over aan de mensen die daar de experts in zijn. En door die andere focus weet ik niet veel over kanker.
Mijn leven in handen van..
Het was me heel hard duidelijk gemaakt dat mijn eigen wijsheid niet bevordelijk zou zijn toen ik geen bioptie wilde omdat ik bang was dat daarmee de kanker juist zou verspreiden. Ik heb mijn leven toen in handen gelegd van het kankerinstituut en me overgegeven aan hun protocollen.
Crommunicatie.
Of ze nou een arts of een arts in opleiding was weet ik niet, ze heeft mij mede geopereerd, maar ze had niet de eindverantwoordelijkheid. Haar woorden, haar verkeerde inschatting van de impact ervan hebben mij twee weken lang in een tegenstelling van doodsangst en optimisme (ik ga me niet laten kisten gemixt met eerst zien dan geloven) gehouden.
Hoe zat het nou echt?
Het knobbeltje was van 3,5 cm geslonken naar 0,8 cm. Begin november was er een jodiumstaafje in geplaatst zodat het makkelijker te 'lokaliseren' was. Ze hebben het er samen uitgehaald met een extra randje om er zeker van te zijn dat alle cellen weg zouden zijn.
Borstweefsel.
Tijdens het snijden (brr, bleh, vreselijk idee) bleek één randje er anders uit te zien. Daar hebben ze een extra randje uitgesneden. De eindverantwoordelijke arts gaf aan dat zij met haar ervaring er vanuit ging dat het borstweefsel was. Uit het laboratoriumonderzoek bleek het ook zo te zijn. Het grootste gedeelte van de borst bestaat uit vetweefsel.
Verkeerde moment.
Ze gaf aan dat ze me de informatie niet zo had mogen geven. Terwijl ik bij aan het komen was van de operatie en de extra morfine bij het ontwaken omdat ik toen nog teveel pijn had en in mijn eentje omdat mijn zus en kinderen beneden even wat te eten aan het halen waren. Ik was op het verkeerde moment op de verkeerde plaats in het verkeerde leven. Uiteraard is dat het verkeerde gezegde, maar zo voelde het wel af en toe.
Zoveel gevoelens.
Plotseling was sterven aan kanker weer een mogelijkheid na die informatie, want ondanks de chemo toch een nieuw knobbeltje, hoe moet het dan zonder chemo? Was ik een wandelende tijdbom? Ik kan je vertellen dat het heel veel gevoelens brengt, heel veel spanning, angst, verdriet en het ergste: argh, mijn kinderen..
De uitslag:
Maar goed, ik had dus excuses van de arts en goed nieuws:
- het knobbeltje was eruit;
- het extra randje was borstweefsel, dus no problem;
- het was nog maar 10% actief;
- de poortwachtersklieren (van de lympfen in mijn oksel) waren schoon dus de kanker was niet uitgezaaid;
- mijn levensverwachting was van 16-11-16 naar nu gestegen van 76% naar dik in de 90% voor de komende 10 jaar;
- en mijn eigen conclusie: niet uitgezaaid dus fase 1.
Ondanks het goede nieuws.
En toch was ik niet zo blij als ik verwacht had, de dag na de uitslag kwam de knal. Twee weken lang die stress als je al niet veel bij te zetten hebt door een operatie, alle chemo's en alle aanpassingen is niet handig. Doodsangst is echt keihard.
Hoe het lichamelijk is?
Ik heb een litteken van ongeveer 14 cm, het heelt mooi. Van mijn zus heb ik zo'n speciale pleister gekregen dat het zichtbare meer zal verdwijnen. Er zit nog vocht in mijn borst en soms in mijn schouderblad. Dat is niet echt prettig. Het trekt af en toe raar in mijn oksel, maar ik kan mijn arm al flink hoog houden zonder pijn. Mijn voeten leken iets te verbeteren, maar nu met die hitte heb ik er echt weer last van. We shall see..
Vooruit.
De vermoeidheid wordt al minder, vandaag de eerste dag dat ik nog niet geslapen heb, ondanks de hitte. Het is buiten nu 33°C. Ik ben weer begonnen aan de groene smoothies om zo veel mogelijk gezonde dingen binnen te krijgen. Suiker laat ik weer zoveel mogelijk te laten staan. Die 10 kilo extra door de chemo medicijnen gaat er als mijn lijf er echt aan toe is echt heel snel af als ik de kans krijg. Al met al gaat het de goede kant op!
Bestralingen.
Nu nog 21 tot 25 bestralingen, iedere werkdag eentje, ik ben dus nog even zoet. Helaas voor een groot gedeelte of helemaal in de zomervakantie zo sneu voor mijn zoontje, maar komt vast goed! Ik hoor maandag wanneer ik mag beginnen.
Beter.
Ik ben nog steeds niet helemaal mijn oude nieuwe zelf. Misschien ben ik inmiddels wel mijn nieuwe nieuwe zelf. Ik voel me iedere dag sterker en krachtiger, ik voel meer innerlijke rust en stabiliteit. Het voelt alsof mijn basis steviger aan het worden is.
Ik wens jullie een heel fijne avond!
