Woop, woop, woop, ei, ei, ei, blij, blij, blij, mijn behandelingen in het ziekenhuis zitten erop. 10 chemokuren, een operatie en 21 bestralingen. 9 maanden heeft het geduurd. Nu alleen nog terug voor de controles, maar voor de rest sluit ik de ziekenhuisdeuren. Sluit ik ook die periode af, die ik als heel positief keerpunt beschouw. Wat heeft deze periode mij (voor moois) gebracht?
De diagnose.
Als een brandende pijl recht in mijn hart kwam de diagnose borstkanker - niet hormoongevoelig, meest agressieve vorm: gradatie 3 en naar later bleek niet erfelijk - hartverscheurend keihard aan. Vanuit een soort oerkracht bleef ik heel pragmatisch: oké en wat gaan we daar dan nu aan doen? Ik brak pas thuis om/met/over mijn kinderen. F*ck, wat een kl*tenieuws, zo rauw op mijn dak! Waarom nu? Ik was zo goed bezig! Die dag staat in mijn geheugen gegrift, al is inmiddels de lading ervan aardig veranderd.
Overgeven aan advies.
Ik heb me overgegeven aan het 'advies' van het ziekenhuis. Het feit dat het de meest agressie vorm was, maakte mijn bewegingsvrijheid beperkt. Er moest heel snel iets gebeuren. Ik had geaccepteerd dat het was zoals het was en ik had mijn verzet stop gezet. En ja, dat was aanvankelijk moeilijk, omdat ik vurig meer geloof in het alternatieve circuit, maar dat is dat een eenzame en dure weg. Het wordt niet vergoed punt dus no go.
Enorm dankbaar dat ik geholpen werd al was het niet op mijn manier die ik veel liever had gehad. Veel minder schadelijk, goedkoper en naar verluid veel effectiever, maar goed, zoals ik al schreef ik had me erbij neer gelegd. Ik heb de diagnose en de behandeling over gelaten aan de experts van het kankerinstituut.
Lichamelijke detox.
De afgelopen 9 maanden was één grote detox op meerdere fronten. Allereerst het ziekenhuis, de chemo, de operatie en de bestraling. Ze namen geen halve maatregelen! Pfft, binnen een paar uur was ik volledig gevloerd en ik kwam nog wel zo fit en energiek binnen. Ik en mijn 750 gram groenten op een dag, ze hebben me vast geholpen de afgelopen maanden.
Tot weinig in staat.
Van de eerste drie maanden heb ik er in totaal twee op mijn slaapbank onder twee of drie dekentjes gelegen, tot weinig in staat. Met moeite deed ik iedere dag boodschappen, dat was mijn dagelijkse uitje, mijn contact met de buitenwereld. 4 weken in die maanden had ik wat meer energie en wat was ik daar dankbaar voor!!
Tweede ronde chemo.
De tweede ronde chemo waar ik al niet zulke goede verhalen over had gehoord, werd gelukkig gehalveerd, de verhalen bleken toch echt waar te zijn.
Neuropathie, de zenuwuiteinden blablabla. Serieus, ik richt mijn aandacht liever op wat anders dan op die terminologie.
Mijn voeten zijn nog steeds stijf en wattig, pijnlijk vooral. Ik ben me continu bewust van mijn voeten en het contact met de aarde. Mooie omschrijving hè?! Het zal vanzelf wegtrekken of niet. Wtf, ja echt! Nou mooi dat het bij mij verdwijnt, daar ga ik echt voor zorgen!
Operatie.
De operatie met het vage net-uit-narcose-nieuws dat me voor het eerst echt tot doodsangsten dreef met na 2 weken wel kei goed nieuws: het was zelfs maar fase 1, het zat niet in de lympfen! Wah, die crommunicatie!
Langzaam begint het vocht in mijn borst, oksel en schouderblad weg te trekken. De snee van ca 14 cm heelt gelukkig ook mooi.
Bestralingen.
De bestralingen, veel, vermoeiend, maar goed te doorstaan met het aftellen van de behandelingen! Zo blij dat ik toch zelf mocht rijden. Mijn vrijheid voor een deel terug, zo genieten! Crommunicatie is een vak apart, ook of juist in het ziekenhuis. Laten we er allemaal maar zo ver mogelijk vandaan blijven in privé persoon!
Persoonlijke detox.
Zo, dat was het 'zakelijk' gedeelte, de lichamelijke detox, nu persoonlijke detox. Welke impact heeft het op mij gehad?
Positief keerpunt.
Alhoewel ik deze behoorlijk radicale lange weg zeker niet zal aanraden, zijn deze 9 maanden een heel belangrijk keerpunt in mijn leven geworden. Een heel positief keerpunt. Ik heb zoveel geleerd en ook heel veel genoten van deze weg, van grote en kleine positieve dingen! En natuurlijk was het lichamelijk en soms psychisch heavy.
Shift.
Met het reguliere ziekenhuistraject kon ik weinig om op de één of andere manier het heft weer zelf in handen te nemen. Alles wat ik de afgelopen jaren geleerd had kwam me te pas, ook nieuwe boeken die ik las hielpen me een shift te maken van 'hulpeloos/machteloos' naar focus op de dingen die ik wel zelf kon, op groei.
Hebben niet zijn.
Ik voelde me niet ziek, ik voelde me geen patiënt: de behandelingen, de bijwerkingen van het 'medicijn' maakten dat ik me zo voelde, niet de kanker zelf. Ik had de diagnose borstkanker, ik wàs het niet en ik leefde het niet.
Gewoon pech.
Volgens het ziekenhuis had ik "gewoon pech". Ik voldeed aan geen enkele risicofactor, ja, je leest het goed, geen enkele ondanks voorheen jarenlang roken. En het was niet erfelijk en niet hormoongevoelig. Dat zorgde voor minder behandelmogelijkheden, maar wel een korter behandeltraject.
In de loop van de tijd was ik het met dat 'gewoon pech' steeds minder eens.
Citroenen.
Ik had juist hartstikke geluk!
Er ging iets mis in mijn lijf en mijn lijf liet me dat weten door me dat te laten zien, door een zichtbaar en voelbaar knobbeltje. Ik ben mijn lijf zo diep dankbaar voor deze waarschuwing! Ilovemijnlijf nu weten jullie waarom! Lieve mensen, please, ga naar de huisarts als je lijf zulke dingen laat zien! Jullie kennen het eierdoosje met citroenen vast, een paar weken geleden werd het veelvuldig gedeeld op Facebook. Mijn please geldt voor alle andere veranderingen voor zowel vrouwen als voor mannen! Als je lijf je wat anders laat zien: luister!
Stappen dichterbij mezelf.
Ik was al een tijd bezig met mijn persoonlijke en spirituele (nee, dat is helemaal niet zweverig!) ontwikkeling voor ik de diagnose kreeg en dat heb ik weer stapje voor stapje opgepakt toen ik niet meer hele dagen knockout op de bank lag.
Steeds een stap dichterbij mijzelf.
Quote.
Vele quotes zag ik voorbij komen in die tijd: waar je je op focust groeit. Ze boden houvast en kracht. Deze heb ik niet van een plaatje en omschrijft het meest wat bij mij de afgelopen 9 maanden heeft gespeeld:
We write our life-stories by our perspective: change your perspective and the old story(changes).
Keerpunt.
Voor een heel groot gedeelte had het te maken met innerlijke rust, zelfliefde en ontdekken wat mijn ideale droomleven is. Dit keerpunt werkt heel goed om te zien en te voelen wat ik belangrijk vind. Het heeft ook te maken met zinvol bezig zijn, mijn hart, mijn passie volgen. Dankbaar zijn, genieten. Een bijdrage leveren, er zijn voor anderen, voor anderen van betekenis zijn.
Inspiratie.
Dat laatste hebben jullie, mijn trouwe bloglezers en andere contacten, mij ook geleerd. Wow, echt wow! Wat steunend, ontroerend, wat prachtig, wat mooi en krachtig! Echt, zo mooi! Mensen vonden mij een inspiratie, maar het was ook een geweldige wisselwerking daarin.
Mijn leven nu.
Mijn leven is zoveel mooier, liefdevoller, prachtiger, krachtiger, zinvoller, dankbaarder en meer genieten geworden. Zoveel dingen vielen samen in deze 9 maanden, deze 'zwangerschap' van Ingeborg 8.0, hoezo 8.0? Nou omdat ik met minder geen genoegen meer neem.
Wat anders?
Wat is nu anders voor me? Jaren geleden las ik het boek de Kracht van het Nu en nu voel ik pas echt wat dat is! Van mezelf houden zonder dat mijn ego/innerlijke criticus me afmaakt. Mezelf echt op nummer 1 zetten om vandaar uit er echt voor anderen te kunnen zijn. Uitgaan van mezelf in plaats van me te laten beïnvloeden door de verwachtingen/meningen/oordelen van anderen. Het effect en de kracht van woorden, zowel verbaal van en tegen anderen als intern over jezelf en over anderen. Wow, wat een krachtig 'instrument'!!
Motivatie en inspiratie.
Ik ken mijn eigen beperkende overtuigingen en die kijk ik recht in de ogen als ze me in de wegzitten. Met mijn kale koppie de straat op en op de foto of film was daar een mooie start van. Ik heb met dat koppie en mijn positieve instelling nog een geweldige paardencoachsessie gewonnen! Woeha en ik was vroeger doodsbang voor paarden! Hoeveel meer motivatie en inspiratie wil je hebben om het anders te doen?
Nu.
Ik zit zo ontzettend veel beter in mijn vel, ik sta zoveel steviger in mijn schoenen en in mijn kracht dan 9 maanden geleden. Lichamelijk gaat het ook de goede kant op. In 2 weken ben ik 4 kilo en als ik goed gemeten heb een cm of 3 afgevallen door 10 minuten per dag te hoelahoepen. Ik wandel bijna iedere dag met Nala, onze hond, in het bos. Ik heb geen idee hoe je conditie uitdrukt, maar ik slaap nu overdag nog de meeste dagen. Ik heb wel goede hoop dat dat snel voorbij is. Het voelt alsof er verschuiving is van 40% van mijn oude kracht naar 50% maar helemaal echt kan ik dat niet vergelijken natuurlijk.
Toekomst.
Als de fysio akkoord gaat wil ik binnenkort gaan hardlopen en mountainbiken en dansen en feesten en leven en werken en en en..
Oh shit, ik heb zin in mijn leven! Ik heb zin om te ervaren hoe het anders is en anders kan, puur omdat ik het anders zie en wil. Ik weet zo zeker dat het meer bewegen me zoveel sneller er bovenop zal krijgen. Zitten is het nieuwe roken volgens UMC. So get of your ass!!
Aan de overkant.
Bij mij aan de overkant, mijn uitzicht vanuit de keuken, zijn ze in september/oktober begonnen met het slopen van de gebouwen. Ik grapte toen nog dat met het starten gelijktijdig van mijn NLP practioner opleiding dat daarmee ook mijn (in)zichten groter zouden worden. Er kwam letterlijk meer licht en zicht in mijn keuken en met NLP vast ook heel veel inzichten, zelfinzichten. NLP heb ik helaas niet af kunnen maken, maar de diagnose heeft me zoveel inzichten en moois gebracht.
(Op)bouw.
Net als ik, hebben zij wat achterstand opgelopen met de bouw. Die opbouw en ik ontlopen elkaar niet veel! Ik zit veel aan mijn bar in de keuken. Het geeft een veel actievere houding dan op de bank. Ik heb tegenwoordig nog wat te kijken, keek ik eerst uit op een blinde muur, bewegen er nu allemaal poppetjes op het braakliggende terrein. De fundering is inmiddels wel gelegd en bij mij ook ;-).
Mijn dank is groot!
Ik wil iedereen, maar dan ook echt iedereen hartelijk bedanken voor hun aandeel, steun en betrokkenheid in de afgelopen 9 maanden.
In eerste plaats mijn lieve kinderen, mijn dochter, die gewoon ff haar rijbewijs haalde om mij naar de chemo te brengen en natuurlijk haar onvermoeibare steun, terwijl ze het soms verre van makkelijk had. Mijn zoon, bezorgd en zorgzaam op zijn eigen lieve betrokken manier en die het door de hulp op school voor dyslectie het zo ontzettend goed doet!
Ik ben enorm trots op jullie 💖
Mijn zusje die net als mijn dochter naast haar drukke werk onvermoeibaar de vele kilometers regelmatig trotseerde.
Doortje en Tina voor jullie steun in al mijn ziekenhuisbezoeken in het begin en de eerste twee maanden.
Mijn buren, wow, of het nou om rijden, eten, mijn tuin of mijn verhaal ging, ik kon altijd bij jullie terecht: wow!
Dorinda voor alle maandagen op het terras bij de Gammele Geit en alle andere dagen en dingen.
Greet voor alle steun, het eten, de poets en het rijden.
Anne voor jouw trouwe kaartjes en snelle acties, wow!
Alle lieve vrouwen die voor mij hebben (hard)gelopen in allerhande loops en Alp d'Huez etc. Wow, dat voelt zo bijzonder: Angelique, Virginia, Karin en Hannie.
Mijn collega's en management van mijn werk, de bloemen, de kaartjes, de snelle en geweldige hulp vorige week, de vele appjes en berichtjes vanuit het hele land: wow!
Mijn ouders, mijn familie, mijn vrienden, kennissen, Facebookvrienden, oud, jong, lang geleden, kort geleden echt iedereen dank jullie wel!
Hartverwarmend!
Dikke knuffel, Ingeborg
Bijgaand de citroenen-eierdoos: als je lichaam zo lief is je te waarschuwen: neem het serieus! Plz!
