Al een paar dagen probeer ik woorden te geven aan wat ik voel. Ik ben uitbehandeld, maar ik ben nog niet volledig mijn eigen energieke zelf. De beste omschrijving is toch dat ik een beetje tussen wal en schip ben geraakt. Ik lig daar niet in het water, al voelt het af en toe alsof ik kopje onder ga vanwege mijn verlangen op de kant te staan en arghh dat lukt me niet! Ik zit of lig eerder op de loopplank, niet horend bij het één, maar ook niet bij het ander.
9 maanden lang zat ik dan op dat schip in weer en wind, maar ook met prachtige windstilte. Cruiseschip de Diagnose of misschien wel gewoon de Zonnebloem, want ja laten we eerlijk zijn, het was wat behelpen met al dat medische gedoe.
En oh wat was ik graag daar bij jullie op de kant geweest. Gewoon je ding doen, werken, leven, lachen, leuke dingen doen, vakanties, ff hierheen ff daarheen. Ik maakte er maar het beste van, want ik wist straks sta ik daar ook weer gewoon op de kant en dan vol gas mijn leven in.
Nondeju wat was ik blij dat we eindelijk aanmeerden, champagne! Na de roes, kon ik eerst de kant niet op, tegengehouden door enorm gebrek aan energie. En nu hang ik nog op de loopplank. De tweede terugslag, zo ongelooflijk moe. Ik ervaar het nu als veel lastiger om te accepteren dat het is zoals het is.
Het kan nog wel een half jaar tot een jaar duren voor ik mijn energie terug heb, zei de bedrijfarts. Wtf, dacht ik, doe normaal, not me! De fysio heeft me afgeraden nu al te beginnen met hardlopen. Argh, dacht ik toen, maar nu snap ik ook waarom.
Damn it, ik wil ook gewoon weer mijn ding kunnen doen, in de auto stappen voor een kop koffie in de Randstad, ff een dagje naar het strand of gewoon hier ff naar de Laco Strandbad Nuenen. Mijn lijf is zo hartstikke moe, ze wil gewoon niet. Oh en als ik dan hoor hoe dom sommige mensen met hun leven omgaan, de suckers for punishments, argh, zo frustrerend!
Twee stappen vooruit en drie weer terug. Ik wil zo graag dingen doen. Ik wil weer dansen, springen en zingen. Het voelde de afgelopen dagen of het nooit meer zou komen. Argh, ik haat dit wachten, ik wil mijn nieuwe leven! Kan iemand me ff de kant ophelpen?! Roep ik de hele tijd, maar niemand kan me helpen, grr!
Ergens ben ik ook mijn positieve mindset kwijtgeraakt. Ik heb de afgelopen dagen weer met mijn ego gevochten, met mijn demonen, met mijn ongeduld, met mijn weerstand of hoe je het ook wilt noemen. Nee, je ziet het niet aan de buitenkant en her gevecht was ook niet 24/7, maar mén.. wat had ik moeite met de situatie van dat en dit nu..
En eigenlijk weet ik ook heel goed hoe het werkt, als je je verzet opgeeft.. maar dat lukte gewoon ff niet. Gelukkig gaat het licht weer langzaam aan, begint de zon ook in mijn hoofd weer te schijnen. Met vallen en opstaan en vooral heel veel slapen, op de bank of in de tuin liggen, binnen mijn perken genoeg bewegen, kom ik er wel. Mijn geduld was even op.
Ik snap wel dat het lastig is hierop te reageren en dat hoeft ook niet. Een (y) (duim omhoog) of een hartje is ook prima als blijk van steun, al geven sommige mensen aan dat lastig te vinden. Maar please geen: wees blij dat je nog leeft, daar ben ik echt zo klaar mee!
Dus zet ik deze ministap: ik laat mijn weerstand varen en modder nog maar lekker ff verder aan op die loopplank. Dan zal het ongetwijfeld nog verder opklaren. Nu de zon in het echt schijnt is het op zich wel aangenaam liggen zo.
Ergens onderweg ben ik mijn blije lovemylife, lovemijnlijf etc gevoek ff kwijtgeraakt, die vind ik wel weer terug, maar nu ff niet.
Hoe dan ook, een fijne dag 💖
