Na maanden en blogs vol positiviteit een update over hoe mijn leven verloopt nu ik alleen nog controles heb in het ziekenhuis. Wat hebben die chemo, de operatie en de bestralingen er in gehakt op mijn conditie, mijn lijf en mijn brein.
De gevolgen.
De gevolgen worden nu echt pas duidelijk. Voor mij tergend langzaam ga ik stapje voor stapje vooruit.
Gek genoeg leek het tijdens de behandelingen allemaal soepeler en makkelijker te gaan. Kon ik het soepeler en makkelijker accepteren zoals het was. Nu ik waar mag maken wat ik zo vrolijk en positief dacht, gaat het toch een stuk minder soepel en makkelijk dan ik verwacht had.
Identiteitsverwarring.
Ik ben een beetje in een identiteitsverwarring terecht gekomen.
Waar ik eerst koos voor lang haar, hoge (blok)hakken (ik had niks anders dan dat) en en een bepaalde kledingsstijl en levensstijl, moet ik me nu aanpassen aan hoe het is.
Wie ben ik nu?
Ik ben op zoveel fronten niet meer wie ik was, op een heleboel gebieden positief. Ik geloof in groei en verandering, maar dan wel door eigen keuze en met een specifiek doel voor ogen. Ik heb wel doelen, maar om die te bereiken is belangrijk te weten wie ik nu ben, inclusief mijj conditie, brein (kan ik waar maken wat ik zeg/wil) mijn waardes, mijn comfortzone, mijn balans, mijn incasseringsvermogen enzovoort enzovoort. Alles is anders.
Niet alleen van top tot teen ben ik anders.
- 12 kilo dikker, door mijn vreetbuien op de bank, na shoarma kapsalon had ik nog honger, dankzij de medicijnen zeiden ze in het ziekenhuis. Ik pas nog maar 1 broek. Ik ben uiteraard wel bezig met bewegen maar het schiet nog niet echt op. Maandag start ik met een challenge van 2 maanden, om mijn conditie weer op te bouwen en hopelijk wat kilo's kwijt te raken.
- Mijn schoenen met hakken, alle die ik heb behalve 1 nieuw paar, kan ik niet echt aan. Door de neuropathie aan mijn voeten is het slechts af en toe een optie. Dus heb ik soms kledingsstress.
- Mijn haar, de meeste mensen vinden het beter dan het lange, maar ik zie in de spiegel steeds een vreemde vrouw of zal ik zeggen een andere vrouw dan ik in mijn hoofd heb, dan ik op foto's zoek als ik mezelf zoek. Ik ga het voorlopig wel nog korter laten knippen, dat zit beter.
- Ik ben aangewezen op sport bh's omdat ik geen beugels meer kan verdragen, vanwege het litteken. Ze hebben echt verder geen leuke bh's zonder beugel. Gelukkig hebben ze hier in Geldrop niet meer van die pink ribbon dingen bij de Hunkemoller, want ze laten vrouwen wat dit betreft echt in de steek.
- veel prikkels kan ik niet verwerken, ik slaap er de hele nacht niet van. Een druk restaurant, een uurtje bij mijn collega's op het callcenter, pauzes bij een geweldig event. Zet Ingeborg in een kippenhok en je hebt gegarandeerd een slapeloze nacht, succes verzekerd 😜.
- ik kan me slechter dingen herinneren en mijn concentratievermogen is nog maar een kwart denk ik van wat het was. Ik ben heel snel moe. Ik maak me door die vermoeidheid en het slechte onthouden ook sneller en langer druk. Ze zeggen dat het een jaar duurt.. dat is lang! Ze zeggen dat het bij sommige mensen nooit terug komt, ahhh 😱
- na een aantal maanden 80% van mijn inkomen, is de financiële rek er echt uit. Ik hoop binnenkort een ander woning te kunnen gaan huren, dat zou me €300 per maand kunnen gaan schelen. Hulp gezocht dus tegen die tijd.
- Komende maand naar 70% van mijn inkomen, aangevuld met uren die ik werk hopenlijk naar 80%. Sparen voor het eigen risico voor volgend jaar gaat niet meer, zo zijn er wel meer rekeningen waar ik tegenop zie. Ik leef nu en nog niet dan maar af en toe kan ik me daar al zorgen over maken.
- dan zijn er ook nog mensen die denken te kunnen en mogen oordelen over de snelheid van mijn herstel. En dat zijn geen (bedrijfs)artsen. Dat is zo ontzettend kwetsend als je je kop nog maar net boven water houdt als je het zo zwaar hebt gehad.
Het totaalpakketje maakt het soms lastig, maar ik laat me niet kisten, al neem ik nu nog soms heel hard gas terug als mijn lijf zegt: ho stop!
Ik weet soms nog niet hoe ik het ga doen, maar doen zal ik!
Steeds weer luisteren naar mijn lichaam, lief zijn voor mezelf, hulp accepteren stapje voor stapje kom ik vooruit, soms twee vooruit en drie terug maar daarna zeker 6 vooruit. Duh, ik kom er zeker wel!
