Op naar Ingeborg 8.0

Op kerstavond toch nog een (kleine) blog. 

Hij zit al een paar dagen in mijn hoofd en het wordt tijd om deze afsluiting te gaan maken.

In mijn nieuwe huis, in mijn nieuwe lijf, in mijn nieuwe ik, bij mijn nieuwe start kijk ik terug naar het afgelopen jaar. Geen cel is onaangeroerd gebleven. Ingeborg 5.0 op weg naar 8.0, haha ja klaar ben ik nog lang niet, ik ga voor skyhigh & beyond, voor mijn mooiste leven!

Ik heb zoveel om blij en dankbaar voor te zijn. Ik ben ook zo dankbaar, zo blij en zo trots op hoe ik hier mee om gegaan ben. Op waar ik nu sta. Op wat ik bereikt heb het afgelopen jaar.

De diagnose borstkanker heeft mijn leven op zijn kop gezet, niets is meer hetzelfde en dat is nu goed zoals het is. Ik heb ontiegelijk geluk gehad dat het was zoals het was, niet iedereen met zo'n diagnose is so lucky.
Ik realiseer me dat dondersgoed!

Wat een jaar, wat een prachtige dingen heb ik mee gemaakt, wat een geweldige stappen heb ik mogen zetten! I am working on de minder leuke dingen en die wil ik verder lekker in 2017 laten.

Ik heb me zo gesteund gevoeld, zo geholpen, zulke liefdevolle en  betrokken hulp gehad, interesse, praktische hulp, luisterend oor, arm om mijn schouder, dikke knuffels, kaarten, bloemen, appjes, mailtjes ook van onverwachte kanten. Zoveel likes, zoveel hartjes, zoveel ondersteunende woorden, zoveel inspirerende woorden: wow!

Ik heb zulke mooie mensen ontmoet, zulke mooie kanten van mensen gezien en nog steeds gaat dat door. De lijst is zo lang.
Iedereen echt heel hartelijk dank voor jouw bijdrage!
Wat een energie en inspiratie!

Deze fotocollage spreekt boekdelen.
De ene foto (links onderin) is van 24 december 2016, een andere (rechts onderin) van 24 december 2017, de anderen daar tussenin.
En een knuffel van Rudolph 😉

Ik wens iedereen heel fijne en liefdevolle kerstdagen en bovenal een prachtig liefdevol en gezond 2018. Dat al jullie wensen in vervulling mogen gaan en al jullie doelen bereikt zullen worden! 💖🕊🎄🍾

Klussen in mijn nieuwe huis.

Verhuizen zo vlak na je behandeling is dat wel verstandig Ingeborg? Dat is een vraag die ik af en toe krijg. Ik snap die vraag heel goed, uiteraard speelde die vraag ook bij mij. Ik ben blij dat ik de beslissing gemaakt heb, nu wordt het echt een frisse start. Ik overweeg zelfs een andere bank te kopen/regelen om ook de bank weg te doen waar ik al die maanden op lag. Frisse start nieuw begin en hoe het nu met me gaat.

Geweldige hulp.
Wat ben ik geweldig blij met mijn nieuwe huis. Het is met het texen en het laminaat boven zo geweldig opgeknapt! Gelukkig heb ik steeds weer lieve mensen die me geweldig helpen, wow, ik ben echt een bofkont! Hulp vragen vind ik zo moeilijk, maar nu ik echt moet lukt het steeds beter. Dat is een echt stuk zelfzorg en zelfliefde. 

Veel gedaan.
Gister veel gedaan, een groot deel van mijn keuken over verhuisd. Vriendin op de koffie gehad. Naar de stort en naar de kringloop geweest, plinten geverfd, laminaat schoongemaakt, opgeruimd. De droger de trap op naar boven geschouwd met hulp uiteraard.

Verplichte ontspanningsdag.
Voor mijn herstellende lijf teveel gedaan of eigenlijk.. vandaag dus een verplichte ontspanningsdag. Is ook lekker! Rond geshopt voor de laatste laminaatplinten, half uurtje geslapen op de bank. Gezellig koffie gedronken bij de moeder van vriend van Dérian. Friet gegeten bij de beste friettent in Geldrop. Deer geholpen bij zijn huiswerk, een gewone gezinsdag zeg maar. 

Loslaten.
Het lijkt soms wat veel al die dingen waar ik over moet beslissen en kiezen. Soms baal ik echt even dat ik het alleen moet doen. Mijn hersenen draaien soms op overvolle toeren in een poging het overzicht te houden, alsof een mens dat überhaupt heeft 😁. Gelukkig heb ik inmiddels geleerd dat ik dat los kan en mag laten. Dat scheelt een hoop negatieve gevoelens, die het alleen maar zwaarder maken.

Meermalen herhalen.
Ik meet of doe soms dingen voor de 2e of 3e keer, omdat ik echt vergeten ben het op te schrijven, afgeleid ben of dat soort dingen. Dan kan ik mopperen op mijzelf, maar ik kan het maar beter erkennen en er dan om lachen. Ik word hier kei goed in haha!

Inspanning en ontspanning.
Ik loop dus soms tegen mijn grenzen aan of erover heen. Dat gaat vrij vlot en als ik het doe voel ik het niet, het is nog steeds maar een fractie van wat ik vorig jaar kon, maar er zit absoluut verbetering in! Steeds weer rek ik mijn energiegrenzen iets op, zo gaat dat met conditie. Oprekken en rust, inspanning en ontspanning. 

In het nu leven is beter.
Hopelijk gaat dat zo ook met mijn geheugen en concentratie. Het valt nog niet te voorspellen of en hoe dat terug komt. Net als het verdwijnen van de neuropathie. Ik leef zoveel mogelijk met de dag, in het nu. Al laat ik me nog wel eens meeslepen in al het denken en overzicht zoeken. 

Verliefd op mijn vaatwasser.
Ik ben geweldig blij met mijn via Marktplaats gekochte vaatwasser voor de prijs van mijn verkochte kledingkast. Na 8 jaar met de hand te hebben afgewassen is het een echte luxe. Mijn vaat is glanzendschoon en het gemak 😍. En ook een tweedehands droger. Die heb ik dan weer gekregen. Deze luxe scheelt een hoop als je moe bent en dat kan ik de komende tijd goed gebruiken!

Morgen weer rustig aan.
Morgen nog een keer rustig aan, naar de fysio en daarna komt iemand Eline haar bed kopen. Met de 2.10m past het net niet in haar kamer van 4m2 😬. Er past wel meer niet in ons nieuwe huis, dat is goed om een hoop oude zooi eindelijk weg te doen en om weer wat anders te doen. 

Kortom het is soms lijfpijn, soms een vermoeidheidstraan, maar het is vooral heel veel genieten 💖

Ps. de rose kamer was voor en de witte is nu.

Zo anders

Na maanden en blogs vol positiviteit een update over hoe mijn leven verloopt nu ik alleen nog controles heb in het ziekenhuis. Wat hebben die chemo, de operatie en de bestralingen er in gehakt op mijn conditie, mijn lijf en mijn brein.

De gevolgen.
De gevolgen worden nu echt pas duidelijk. Voor mij tergend langzaam ga ik stapje voor stapje vooruit.
Gek genoeg leek het tijdens de behandelingen allemaal soepeler en makkelijker te gaan. Kon ik het soepeler en makkelijker accepteren zoals het was. Nu ik waar mag maken wat ik zo vrolijk en positief dacht, gaat het toch een stuk minder soepel en makkelijk dan ik verwacht had.

Identiteitsverwarring.
Ik ben een beetje in een identiteitsverwarring terecht gekomen.
Waar ik eerst koos voor lang haar, hoge (blok)hakken (ik had niks anders dan dat) en en een bepaalde kledingsstijl en levensstijl, moet ik me nu aanpassen aan hoe het is.

Wie ben ik nu?
Ik ben op zoveel fronten niet meer wie ik was, op een heleboel gebieden positief. Ik geloof in groei en verandering, maar dan wel door eigen keuze en met een specifiek doel voor ogen. Ik heb wel doelen, maar om die te bereiken is belangrijk te weten wie ik nu ben, inclusief mijj conditie, brein (kan ik waar maken wat ik zeg/wil) mijn waardes, mijn comfortzone, mijn balans, mijn incasseringsvermogen enzovoort enzovoort. Alles is anders.

Niet alleen van top tot teen ben ik anders.
- 12 kilo dikker, door mijn vreetbuien op de bank, na shoarma kapsalon had ik nog honger, dankzij de medicijnen zeiden ze in het ziekenhuis. Ik pas nog maar 1 broek. Ik ben uiteraard wel bezig met bewegen maar het schiet nog niet echt op. Maandag start ik met een challenge van 2 maanden, om mijn conditie weer op te bouwen en hopelijk wat kilo's kwijt te raken.

- Mijn schoenen met hakken, alle die ik heb behalve 1 nieuw paar, kan ik niet echt aan. Door de neuropathie aan mijn voeten is het slechts af en toe een optie. Dus heb ik soms kledingsstress.

- Mijn haar, de meeste mensen vinden het beter dan het lange, maar ik zie in  de spiegel steeds een vreemde vrouw of zal ik zeggen een andere vrouw dan ik in mijn hoofd heb, dan ik op foto's zoek als ik mezelf zoek. Ik ga het voorlopig wel nog korter laten knippen, dat zit beter.

- Ik ben aangewezen op sport bh's omdat ik geen beugels meer kan verdragen, vanwege het litteken. Ze hebben echt verder geen leuke bh's zonder beugel. Gelukkig hebben ze hier in Geldrop niet meer van die pink ribbon dingen bij de Hunkemoller, want ze laten vrouwen wat dit betreft echt in de steek.

- veel prikkels kan ik niet verwerken, ik slaap er de hele nacht niet van. Een druk restaurant, een uurtje bij mijn collega's op het callcenter, pauzes bij een geweldig event. Zet Ingeborg in een kippenhok en je hebt gegarandeerd een slapeloze nacht, succes verzekerd 😜.

- ik kan me slechter dingen herinneren en mijn concentratievermogen is nog maar een kwart denk ik van wat het was. Ik ben heel snel moe. Ik maak me door die vermoeidheid en het slechte onthouden ook sneller en langer druk. Ze zeggen dat het een jaar duurt.. dat is lang! Ze zeggen dat het bij sommige mensen nooit terug komt, ahhh 😱

- na een aantal maanden 80% van mijn inkomen, is de financiële rek er echt uit. Ik hoop binnenkort een ander woning te kunnen gaan huren, dat zou me €300 per maand kunnen gaan schelen. Hulp gezocht dus tegen die tijd.

- Komende maand naar 70% van mijn inkomen, aangevuld met uren die ik werk hopenlijk naar 80%. Sparen voor het eigen risico voor volgend jaar gaat niet meer, zo zijn er wel meer rekeningen waar ik tegenop zie. Ik leef nu en nog niet dan maar af en toe kan ik me daar al zorgen over maken.

- dan zijn er ook nog mensen die denken te kunnen en mogen oordelen over de snelheid van mijn herstel. En dat zijn geen (bedrijfs)artsen. Dat is zo ontzettend kwetsend als je je kop nog maar net boven water houdt als je het zo zwaar hebt gehad.

Het totaalpakketje maakt het soms lastig, maar ik laat me niet kisten, al neem ik nu nog soms heel hard gas terug als mijn lijf zegt: ho stop!
Ik weet soms nog niet hoe ik het ga doen, maar doen zal ik!

Steeds weer luisteren naar mijn lichaam, lief zijn voor mezelf, hulp accepteren stapje voor stapje kom ik vooruit, soms twee vooruit en drie terug maar daarna zeker 6 vooruit. Duh, ik kom er zeker wel!

Tussen wal en schip ofziets

Al een paar dagen probeer ik woorden te geven aan wat ik voel. Ik ben uitbehandeld, maar ik ben nog niet volledig mijn eigen energieke zelf. De beste omschrijving is toch dat ik een beetje tussen wal en schip ben geraakt. Ik lig daar niet in het water, al voelt het af en toe alsof ik kopje onder ga vanwege mijn verlangen op de kant te staan en arghh dat lukt me niet! Ik zit of lig eerder op de loopplank, niet horend bij het één, maar ook niet bij het ander.

9 maanden lang zat ik dan op dat schip in weer en wind, maar ook met prachtige windstilte. Cruiseschip de Diagnose of misschien wel gewoon de Zonnebloem, want ja laten we eerlijk zijn, het was wat behelpen met al dat medische gedoe.

En oh wat was ik graag daar bij jullie op de kant geweest. Gewoon je ding doen, werken, leven, lachen, leuke dingen doen, vakanties, ff hierheen ff daarheen. Ik maakte er maar het beste van, want ik wist straks sta ik daar ook weer gewoon op de kant en dan vol gas mijn leven in.

Nondeju wat was ik blij dat we eindelijk aanmeerden, champagne! Na de roes, kon ik eerst de kant niet op, tegengehouden door enorm gebrek aan energie. En nu hang ik nog op de loopplank. De tweede terugslag, zo ongelooflijk moe. Ik ervaar het nu als veel lastiger om te accepteren dat het is zoals het is.

Het kan nog wel een half jaar tot een jaar duren voor ik mijn energie terug heb, zei de bedrijfarts. Wtf, dacht ik, doe normaal, not me! De fysio heeft me afgeraden nu al te beginnen met hardlopen. Argh, dacht ik toen, maar nu snap ik ook waarom.

Damn it, ik wil ook gewoon weer mijn ding kunnen doen, in de auto stappen voor een kop koffie in de Randstad, ff een dagje naar het strand of gewoon hier ff naar de Laco Strandbad Nuenen. Mijn lijf is zo hartstikke moe, ze wil gewoon niet. Oh en als ik dan hoor hoe dom sommige mensen met hun leven omgaan, de suckers for punishments, argh, zo frustrerend!

Twee stappen vooruit en drie weer terug. Ik wil zo graag dingen doen. Ik wil weer dansen, springen en zingen. Het voelde de afgelopen dagen of het nooit meer zou komen. Argh, ik haat dit wachten, ik wil mijn nieuwe leven! Kan iemand me ff de kant ophelpen?! Roep ik de hele tijd, maar niemand kan me helpen, grr!

Ergens ben ik ook mijn positieve mindset kwijtgeraakt. Ik heb de afgelopen dagen weer met mijn ego gevochten, met mijn demonen, met mijn ongeduld, met mijn weerstand of hoe je het ook wilt noemen. Nee, je ziet het niet aan de buitenkant en her gevecht was ook niet 24/7, maar mén.. wat had ik moeite met de situatie van dat en dit nu..

En eigenlijk weet ik ook heel goed hoe het werkt, als je je verzet opgeeft.. maar dat lukte gewoon ff niet. Gelukkig gaat het licht weer langzaam aan, begint de zon ook in mijn hoofd weer te schijnen. Met vallen en opstaan en vooral heel veel slapen, op de bank of in de tuin liggen, binnen mijn perken genoeg bewegen, kom ik er wel. Mijn geduld was even op.

Ik snap wel dat het lastig is hierop te reageren en dat hoeft ook niet. Een (y) (duim omhoog) of een hartje is ook prima als blijk van steun, al geven sommige mensen aan dat lastig te vinden. Maar please geen: wees blij dat je nog leeft, daar ben ik echt zo klaar mee!

Dus zet ik deze ministap: ik laat mijn weerstand varen en modder nog maar lekker ff verder aan op die loopplank. Dan zal het ongetwijfeld nog verder opklaren. Nu de zon in het echt schijnt is het op zich wel aangenaam liggen zo.
Ergens onderweg ben ik mijn blije lovemylife, lovemijnlijf etc gevoek ff kwijtgeraakt, die vind ik wel weer terug, maar nu ff niet.

Hoe dan ook, een fijne dag 💖

Wat deze 9 maanden mij voor moois bracht.

Woop, woop, woop, ei, ei, ei, blij, blij, blij, mijn behandelingen in het ziekenhuis zitten erop. 10 chemokuren, een operatie en 21 bestralingen. 9 maanden heeft het geduurd. Nu alleen nog terug voor de controles, maar voor de rest sluit ik de ziekenhuisdeuren. Sluit ik ook die periode af, die ik als heel positief keerpunt beschouw. Wat heeft deze periode mij (voor moois) gebracht?

De diagnose.
Als een brandende pijl recht in mijn hart kwam de diagnose borstkanker - niet hormoongevoelig, meest agressieve vorm: gradatie 3 en naar later bleek niet erfelijk - hartverscheurend keihard aan. Vanuit een soort oerkracht bleef ik heel pragmatisch: oké en wat gaan we daar dan nu aan doen? Ik brak pas thuis om/met/over mijn kinderen. F*ck, wat een kl*tenieuws, zo rauw op mijn dak! Waarom nu? Ik was zo goed bezig! Die dag staat in mijn geheugen gegrift, al is inmiddels de lading ervan aardig veranderd.

Overgeven aan advies.
Ik heb me overgegeven aan het 'advies' van het ziekenhuis. Het feit dat het de meest agressie vorm was, maakte mijn bewegingsvrijheid beperkt. Er moest heel snel iets gebeuren. Ik had geaccepteerd dat het was zoals het was en ik had mijn verzet stop gezet. En ja, dat was aanvankelijk moeilijk, omdat ik vurig meer geloof in het alternatieve circuit, maar dat is dat een eenzame en dure weg. Het wordt niet vergoed punt dus no go.
Enorm dankbaar dat ik geholpen werd al was het niet op mijn manier die ik veel liever had gehad. Veel minder schadelijk, goedkoper en naar verluid veel effectiever, maar goed, zoals ik al schreef ik had me erbij neer gelegd. Ik heb de diagnose en de behandeling over gelaten aan de experts van het kankerinstituut.

Lichamelijke detox.
De afgelopen 9 maanden was één grote detox op meerdere fronten. Allereerst het ziekenhuis, de chemo, de operatie en de bestraling. Ze namen geen halve maatregelen! Pfft, binnen een paar uur was ik volledig gevloerd en ik kwam nog wel zo fit en energiek binnen. Ik en mijn 750 gram groenten op een dag, ze hebben me vast geholpen de afgelopen maanden.

Tot weinig in staat.

Van de eerste drie maanden heb ik er in totaal twee op mijn slaapbank onder twee of drie dekentjes gelegen, tot weinig in staat. Met moeite deed ik iedere dag boodschappen, dat was mijn dagelijkse uitje, mijn contact met de buitenwereld. 4 weken in die maanden had ik wat meer energie en wat was ik daar dankbaar voor!!

Tweede ronde chemo.
De tweede ronde chemo waar ik al niet zulke goede verhalen over had gehoord, werd gelukkig gehalveerd, de verhalen bleken toch echt waar te zijn.
Neuropathie, de zenuwuiteinden blablabla. Serieus, ik richt mijn aandacht liever op wat anders dan op die terminologie.
Mijn voeten zijn nog steeds stijf en wattig, pijnlijk vooral. Ik ben me continu bewust van mijn voeten en het contact met de aarde. Mooie omschrijving hè?! Het zal vanzelf wegtrekken of niet. Wtf, ja echt! Nou mooi dat het bij mij verdwijnt, daar ga ik echt voor zorgen!

Operatie.
De operatie met het vage net-uit-narcose-nieuws dat me voor het eerst echt tot doodsangsten dreef met na 2 weken wel kei goed nieuws: het was zelfs maar fase 1, het zat niet in de lympfen! Wah, die crommunicatie!
Langzaam begint het vocht in mijn borst, oksel en schouderblad weg te trekken. De snee van ca 14 cm heelt gelukkig ook mooi.

Bestralingen.
De bestralingen, veel, vermoeiend, maar goed te doorstaan met het aftellen van de behandelingen! Zo blij dat ik toch zelf mocht rijden. Mijn vrijheid voor een deel terug, zo genieten! Crommunicatie is een vak apart, ook of juist in het ziekenhuis. Laten we er allemaal maar zo ver mogelijk vandaan blijven in privé persoon!

Persoonlijke detox.
Zo, dat was het 'zakelijk' gedeelte, de lichamelijke detox, nu persoonlijke detox. Welke impact heeft het op mij gehad?

Positief keerpunt.
Alhoewel ik deze behoorlijk radicale lange weg zeker niet zal aanraden, zijn deze 9 maanden een heel belangrijk keerpunt in mijn leven geworden. Een heel positief keerpunt. Ik heb zoveel geleerd en ook heel veel genoten van deze weg, van grote en kleine positieve dingen! En natuurlijk was het lichamelijk en soms psychisch heavy.

Shift.
Met het reguliere ziekenhuistraject kon ik weinig om op de één of andere manier het heft weer zelf in handen te nemen. Alles wat ik de afgelopen jaren geleerd had kwam me te pas, ook nieuwe boeken die ik las hielpen me een shift te maken van 'hulpeloos/machteloos' naar focus op de dingen die ik wel zelf kon, op groei.

Hebben niet zijn.
Ik voelde me niet ziek, ik voelde me geen patiënt: de behandelingen, de bijwerkingen van het 'medicijn' maakten dat ik me zo voelde, niet de kanker zelf. Ik had de diagnose borstkanker, ik wàs het niet en ik leefde het niet.

Gewoon pech.
Volgens het ziekenhuis had ik "gewoon pech". Ik voldeed aan geen enkele risicofactor, ja, je leest het goed, geen enkele ondanks voorheen jarenlang roken. En het was niet erfelijk en niet hormoongevoelig. Dat zorgde voor minder behandelmogelijkheden, maar wel een korter behandeltraject.
In de loop van de tijd was ik het met dat 'gewoon pech' steeds minder eens.

Citroenen. 
Ik had juist hartstikke geluk!
Er ging iets mis in mijn lijf en mijn lijf liet me dat weten door me dat te laten zien, door een zichtbaar en voelbaar knobbeltje. Ik ben mijn lijf zo diep dankbaar voor deze waarschuwing! Ilovemijnlijf nu weten jullie waarom! Lieve mensen, please, ga naar de huisarts als je lijf zulke dingen laat zien! Jullie kennen het eierdoosje met citroenen vast, een paar weken geleden werd het veelvuldig gedeeld op Facebook. Mijn please geldt voor alle andere veranderingen voor zowel vrouwen als voor mannen! Als je lijf je wat anders laat zien: luister!

Stappen dichterbij mezelf.
Ik was al een tijd bezig met mijn persoonlijke en spirituele (nee, dat is helemaal niet zweverig!) ontwikkeling voor ik de diagnose kreeg en dat heb ik weer stapje voor stapje opgepakt toen ik niet meer hele dagen knockout op de bank lag.
Steeds een stap dichterbij mijzelf. 

Quote.
Vele quotes zag ik voorbij komen in die tijd: waar je je op focust groeit. Ze boden houvast en kracht. Deze heb ik niet van een plaatje en omschrijft het meest wat bij mij de afgelopen 9 maanden heeft gespeeld:
We write our life-stories by our perspective: change your perspective and the old story(changes).

Keerpunt.
Voor een heel groot gedeelte had het te maken met innerlijke rust, zelfliefde en ontdekken wat mijn ideale droomleven is. Dit keerpunt werkt heel goed om te zien en te voelen wat ik belangrijk vind. Het heeft ook te maken met zinvol bezig zijn, mijn hart, mijn passie volgen. Dankbaar zijn, genieten. Een bijdrage leveren, er zijn voor anderen, voor anderen van betekenis zijn.

Inspiratie.
Dat laatste hebben jullie, mijn trouwe bloglezers en andere contacten, mij ook geleerd. Wow, echt wow! Wat steunend, ontroerend, wat prachtig, wat mooi en krachtig! Echt, zo mooi! Mensen vonden mij een inspiratie, maar het was ook een geweldige wisselwerking daarin.

Mijn leven nu.
Mijn leven is zoveel mooier, liefdevoller, prachtiger, krachtiger, zinvoller, dankbaarder en meer genieten geworden. Zoveel dingen vielen samen in deze 9 maanden, deze 'zwangerschap' van Ingeborg 8.0, hoezo 8.0? Nou omdat ik met minder geen genoegen meer neem. 

Wat anders?
Wat is nu anders voor me? Jaren geleden las ik het boek de Kracht van het Nu en nu voel ik pas echt wat dat is! Van mezelf houden zonder dat mijn ego/innerlijke criticus me afmaakt. Mezelf echt op nummer 1 zetten om vandaar uit er echt voor anderen te kunnen zijn. Uitgaan van mezelf in plaats van me te laten beïnvloeden door de verwachtingen/meningen/oordelen van anderen. Het effect en de kracht van woorden, zowel verbaal van en tegen anderen als intern over jezelf en over anderen. Wow, wat een krachtig 'instrument'!!

Motivatie en inspiratie.
Ik ken mijn eigen beperkende overtuigingen en die kijk ik recht in de ogen als ze me in de wegzitten. Met mijn kale koppie de straat op en op de foto of film was daar een mooie start van. Ik heb met dat koppie en mijn positieve instelling nog een geweldige paardencoachsessie gewonnen! Woeha en ik was vroeger doodsbang voor paarden! Hoeveel meer motivatie en inspiratie wil je hebben om het anders te doen?

Nu.
Ik zit zo ontzettend veel beter in mijn vel, ik sta zoveel steviger in mijn schoenen en in mijn kracht dan 9 maanden geleden. Lichamelijk gaat het ook de goede kant op. In 2 weken ben ik 4 kilo en als ik goed gemeten heb een cm of 3 afgevallen door 10 minuten per dag te hoelahoepen. Ik wandel bijna iedere dag met Nala, onze hond, in het bos. Ik heb geen idee hoe je conditie uitdrukt, maar ik slaap nu overdag nog de meeste dagen. Ik heb wel goede hoop dat dat snel voorbij is. Het voelt alsof er verschuiving is van 40% van mijn oude kracht naar 50% maar helemaal echt kan ik dat niet vergelijken natuurlijk.

Toekomst.
Als de fysio akkoord gaat wil ik binnenkort gaan hardlopen en mountainbiken en dansen en feesten en leven en werken en en en..
Oh shit, ik heb zin in mijn leven! Ik heb zin om te ervaren hoe het anders is en anders kan, puur omdat ik het anders zie en wil. Ik weet zo zeker dat het meer bewegen me zoveel sneller er bovenop zal krijgen. Zitten is het nieuwe roken volgens UMC. So get of your ass!!

Aan de overkant.
Bij mij aan de overkant, mijn uitzicht vanuit de keuken, zijn ze in september/oktober begonnen met het slopen van de gebouwen. Ik grapte toen nog dat met het starten gelijktijdig van mijn NLP practioner opleiding dat daarmee ook mijn (in)zichten groter zouden worden. Er kwam letterlijk meer licht en zicht in mijn keuken en met NLP vast ook heel veel inzichten, zelfinzichten. NLP heb ik helaas niet af kunnen maken, maar de diagnose heeft me zoveel inzichten en moois gebracht.

(Op)bouw.
Net als ik, hebben zij wat achterstand opgelopen met de bouw. Die opbouw en ik ontlopen elkaar niet veel! Ik zit veel aan mijn bar in de keuken. Het geeft een veel actievere houding dan op de bank. Ik heb tegenwoordig nog wat te kijken, keek ik eerst uit op een blinde muur, bewegen er nu allemaal  poppetjes op het braakliggende terrein. De fundering is inmiddels wel gelegd en bij mij ook ;-).

Mijn dank is groot!
Ik wil iedereen, maar dan ook echt iedereen hartelijk bedanken voor hun aandeel, steun en betrokkenheid in de afgelopen 9 maanden. 

In eerste plaats mijn lieve kinderen, mijn dochter, die gewoon ff haar rijbewijs haalde om mij naar de chemo te brengen en natuurlijk haar onvermoeibare steun, terwijl ze het soms verre van makkelijk had. Mijn zoon, bezorgd en zorgzaam op zijn eigen lieve betrokken manier en die het door de hulp op school voor dyslectie het zo ontzettend goed doet!
Ik ben enorm trots op jullie 💖

Mijn zusje die net als mijn dochter naast haar drukke werk onvermoeibaar de vele kilometers regelmatig trotseerde. 

Doortje en Tina voor jullie steun in al mijn ziekenhuisbezoeken in het begin en de eerste twee maanden. 

Mijn buren, wow, of het nou om rijden, eten, mijn tuin of mijn verhaal ging, ik kon altijd bij jullie terecht: wow!

Dorinda voor alle maandagen op het terras bij de Gammele Geit en alle andere dagen en dingen.
Greet voor alle steun, het eten, de poets en het rijden.
Anne voor jouw trouwe kaartjes en snelle acties, wow!
Alle lieve vrouwen die voor mij hebben (hard)gelopen in allerhande loops en Alp d'Huez etc. Wow, dat voelt zo bijzonder: Angelique, Virginia, Karin en Hannie.
Mijn collega's en management van mijn werk, de bloemen, de kaartjes, de snelle en geweldige hulp vorige week, de vele appjes en berichtjes vanuit het hele land: wow!
Mijn ouders, mijn familie, mijn vrienden, kennissen, Facebookvrienden, oud, jong, lang geleden, kort geleden echt iedereen dank jullie wel!
Hartverwarmend!

Dikke knuffel, Ingeborg

Bijgaand de citroenen-eierdoos: als je lichaam zo lief is je te waarschuwen: neem het serieus! Plz!

I may not be there yet.

De afgelopen weken was ik niet zo into het bloggen. Ik was te druk mijn leven weer af te stemmen op mijn nieuwe weg. De beste weg qua mogelijkheden en een verdomde confrontatie met mijn sterfelijkheid.

Impact.
Wat een impact kan informatie hebben. Voor een deel mijn eigen verantwoordelijkheid: ik focus me op andere dingen, wat je aandacht geeft groeit en de behandeling en de termen liet ik over aan de mensen die daar de experts in zijn. En door die andere focus weet ik niet veel over kanker.

Mijn leven in handen van..
Het was me heel hard duidelijk gemaakt dat mijn eigen wijsheid niet bevordelijk zou zijn toen ik geen bioptie wilde omdat ik bang was dat daarmee de kanker juist zou verspreiden. Ik heb mijn leven toen in handen gelegd van het kankerinstituut en me overgegeven aan hun protocollen.

Crommunicatie.
Of ze nou een arts of een arts in opleiding was weet ik niet, ze heeft mij mede geopereerd, maar ze had niet de eindverantwoordelijkheid. Haar woorden, haar verkeerde inschatting van de impact ervan hebben mij twee weken lang in een tegenstelling van doodsangst en optimisme (ik ga me niet laten kisten gemixt met eerst zien dan geloven) gehouden.

Hoe zat het nou echt?
Het knobbeltje was van 3,5 cm geslonken naar 0,8 cm. Begin november was er een jodiumstaafje in geplaatst zodat het makkelijker te 'lokaliseren' was. Ze hebben het er samen uitgehaald met een extra randje om er zeker van te zijn dat alle cellen weg zouden zijn.

Borstweefsel.
Tijdens het snijden (brr, bleh, vreselijk idee) bleek één randje er anders uit te zien. Daar hebben ze een extra randje uitgesneden. De eindverantwoordelijke arts gaf aan dat zij met haar ervaring er vanuit ging dat het borstweefsel was. Uit het laboratoriumonderzoek bleek het ook zo te zijn. Het grootste gedeelte van de borst bestaat uit vetweefsel.

Verkeerde moment.
Ze gaf aan dat ze me de informatie niet zo had mogen geven. Terwijl ik bij aan het komen was van de operatie en de extra morfine bij het ontwaken omdat ik toen nog teveel pijn had en in mijn eentje omdat mijn zus en kinderen beneden even wat te eten aan het halen waren. Ik was op het verkeerde moment op de verkeerde plaats in het verkeerde leven. Uiteraard is dat het verkeerde gezegde, maar zo voelde het wel af en toe.

Zoveel gevoelens.
Plotseling was sterven aan kanker weer een mogelijkheid na die informatie, want ondanks de chemo toch een nieuw knobbeltje, hoe moet het dan zonder chemo? Was ik een wandelende tijdbom? Ik kan je vertellen dat het heel veel gevoelens brengt, heel veel spanning, angst, verdriet en het ergste: argh, mijn kinderen..

De uitslag:
Maar goed, ik had dus excuses van de arts en goed nieuws:
- het knobbeltje was eruit;
- het extra randje was borstweefsel, dus no problem;
- het was nog maar 10% actief;
- de poortwachtersklieren (van de lympfen in mijn oksel) waren schoon dus de kanker was niet uitgezaaid;
- mijn levensverwachting was van 16-11-16 naar nu gestegen van 76% naar dik in de 90% voor de komende 10 jaar;
- en mijn eigen conclusie: niet uitgezaaid dus fase 1.

Ondanks het goede nieuws.
En toch was ik niet zo blij als ik verwacht had, de dag na de uitslag kwam de knal. Twee weken lang die stress als je al niet veel bij te zetten hebt door een operatie, alle chemo's en alle aanpassingen is niet handig. Doodsangst is echt keihard. 

Hoe het lichamelijk is?
Ik heb een litteken van ongeveer 14 cm, het heelt mooi. Van mijn zus heb ik zo'n speciale pleister gekregen dat het zichtbare meer zal verdwijnen. Er zit nog vocht in mijn borst en soms in mijn schouderblad. Dat is niet echt prettig. Het trekt af en toe raar in mijn oksel, maar ik kan mijn arm al flink hoog houden zonder pijn. Mijn voeten leken iets te verbeteren, maar nu met die hitte heb ik er echt weer last van. We shall see..

Vooruit.
De vermoeidheid wordt al minder, vandaag de eerste dag dat ik nog niet geslapen heb, ondanks de hitte. Het is buiten nu 33°C. Ik ben weer begonnen aan de groene smoothies om zo veel mogelijk gezonde dingen binnen te krijgen. Suiker laat ik weer zoveel mogelijk te laten staan. Die 10 kilo extra door de chemo medicijnen gaat er als mijn lijf er echt aan toe is echt heel snel af als ik de kans krijg. Al met al gaat het de goede kant op!

Bestralingen.
Nu nog 21 tot 25 bestralingen, iedere werkdag eentje, ik ben dus nog even zoet. Helaas voor een groot gedeelte of helemaal in de zomervakantie zo sneu voor mijn zoontje, maar komt vast goed! Ik hoor maandag wanneer ik mag beginnen.

Beter.
Ik ben nog steeds niet helemaal mijn oude nieuwe zelf. Misschien ben ik inmiddels wel mijn nieuwe nieuwe zelf. Ik voel me iedere dag sterker en krachtiger, ik voel meer innerlijke rust en stabiliteit. Het voelt alsof mijn basis steviger aan het worden is. 

Ik wens jullie een heel fijne avond!

Over 10 dagen.

Hoe bevrijdend het toelaten en benoemen van angst kan werken.
Over 10 dagen hoor ik de uitslag van de operatie. Dan hebben ze onderzocht of er iets is gevonden in de poortwachtersklier. Ook is het nieuw gevonden knobbeltje onderzocht.

Nieuw knobbeltje? Yup..
Ik lag in mijn ziekenhuisbed bij te komen van de narcose, mijn zusje en mijn kinderen waren beneden eten halen. Ik viel bij ieder hapje brood in slaap en plotseling zat de arts aan mijn bed.
De operatie was geslaagd, geloof ik, want echt herinneren doe ik dat niet meer. Tijdens de operatie bleek er wat hoger in mijn borst nog een nieuw knobbeltje te zitten, dat hebben ze ook direct verwijderd.

Incisie.
Compleet overrompeld heb ik nog wel gevraagd hoeveel er dan uit was gehaald. Dat liet ze met een hand gebaar zien. Ze hadden maar 1 incisie gemaakt in plaats van twee. Dat leek me wel fijn, maar 1 plek die moet helen in plaats van twee en niet in mijn oksel, dus dat scheelt ook een hoop bij het gebruiken van mijn arm.

Slapen, lezen, niksen.
Ik weet niet veel meer van die middag en avond, ik mocht rond half 7 naar huis. Wel met een rolstoel naar beneden, want ik was te zwak om dat stuk te lopen. De volgende dag voelde ik me prima, ik had geen pijn en ach dat nieuwe knobbeltje.. gewoon ff niet aan denken. Ik heb nog lekker ijskoffie gedronken op een terrasje maar daarna was het wel over. Ik heb veel geslapen, gelezen en genikst.

15 juni pas meer.
Door de pinksteren nu pas contact kunnen hebben met het ziekenhuis over het nieuwe knobbeltje, maar ze kunnen er donderdag 15 juni om 16 uur pas wat van zeggen.
Uhm.. maar dat lange wachten van 2 maanden kom toch geen kwaad door de werking van de chemo?
De arts kan me er meer over zeggen.. 15 juni.

In de greep van de angst.
Die ene incisie is een snede, zonder overdrijven, langs mijn halve borst. Ja, ik mag blij zijn dat het eruit is, maar och wee wat gebeurd er allemaal in mijn lijf? Wie zegt dat alles weg is en dat het niet in no-time keihard terug is. Ik ben de hele tijd zo positief geweest, maar ik ben er nu niet gerust op. De kankerangst heeft me nu ook plotseling in haar greep. Het is als een dikke donkere verdrietige wolk die als een deken over me heen ligt en alle hoop en energie uit me zuigt.

Simpel.
Voor mij was het simpel, ik had pech kanker te krijgen want ik voldeed niet aan de risicofactoren, maar ik had geluk want ik was er snel genoeg bij en op de echo was nog niets te zien bij mijn lympfen. De chemo was ook voor just in case er ergens anders in mijn lichaam iets zat. Voor mij was het simpel: ondergaan en straks klaar en dan kon mijn leven weer gewoon verder.
Jajajaja.. heel simpel..

Angst het afgelopen half jaar.
Ik ben niet van plan me in de luren te laten leggen door angst. Het afgelopen half jaar heb ik daar goed mee om leren gaan, let wel, binnen de kaders van mijn begrip. Ik ben blij dat ik me niet gek heb gemaakt van angst met deze mogelijkheid van toch een nieuw knobbeltje het afgelopen half jaar en ga dat nu toch echt niet wel doen!

Toelaten van de angst.
Het is nu wel even goed lastig.
Weglopen van de angst heeft niet veel zin, want dan blijft het me al die tijd achtervolgen en gloept die sneakerd op onverwachtse momenten zo mijn gedachten, gevoel of mind binnen. Dus besluit ik het gevoel toe te laten en daarna te benoemen. Ja, ik ben bang voor wat dit zal betekenen!
En dan als sneeuw voor de zon is mijn gevoel van angst verdwenen.
Wat bevrijdend!
Werkte dat ook maar zo met mijn knobbeltjes..

De komende 10 dagen.
De komende 10 dagen zal de angst vast nog wel eens de kop op steken en dat mag. Ik kies er wel voor om mijn aandacht te richten op aansterken en positieve dingen. Goede oefening voor leven in het nu.

Ik hou jullie uiteraard op de hoogte.

En nog steeds: lovemylife , lovemijnlijf , loveme 

Vrijdag operatie.

Vrijdagochtend is het eindelijk zover, om 9 uur moet ik in het ziekenhuis zijn. Het knobbeltje in mijn borst en de poortwachtersklieren worden er dan uit gehaald. Spannend en eindelijk tegelijk!

Lovemylife 💖, lovemijnlijf 💖, loveme 💖

Een half jaar na de diagnose borstkanker.

Het is wat langer stil geweest op mijn blog. Ik had niet veel te vertellen, ik wilde zo snel mogelijk weer meer conditie hebben, zoveel mogelijk genieten. Dat weer verkennen van mijn grenzen eiste regelmatig zijn tol. Ook al had ik in vergelijking met een half jaar geleden nog helemaal niets gedaan. 
Hoe kijk ik terug op een half jaar ziek zijn, wat heeft het afgelopen half jaar met me gedaan en wat heeft het me opgeleverd? Ik neem jullie mee in hoe ik dat zie.

Het effect van de diagnose.

Tijdens en na het horen van de diagnose stortte mijn wereld even in, dit overkomt anderen, niet mij! Dit kàn niet! Al snel kwam die oerkracht weer naar boven. Die kracht om te overleven, die kracht om er iets positiefs van te maken. Dit gebeurt niet voor niets! Ik had nog wel een paar bergen te beklimmen, maar ik was er klaar voor, kom maar op! De dagen van dipjes zijn op één hand, oké, eerlijk is eerlijk met die eerste dagen erbij, op twee handen te tellen. Wat om te beginnen bergen leken, bleken uiteindelijk hobbels te zijn. Zoals met alles het ligt er maar aan hoe je er naar wilt kijken, waar je jouw focus op legt. 

Weerstand.

Naast het ermee omgaan en accepteren dat mijn lijf een luid noodsignaal af gaf, moest ik me ook op verschillende manieren overgeven aan de ziekenhuiswereld. Mijn weerstand tegen deze niet natuurlijke en ongelooflijk dure manier van 'beter' worden, was groot - en dan noem ik bewust niet eens de werking van de chemo. Zo ook mijn weerstand tegen de machtige pharmaceutsche industrie, deze groeiende doelgroep is een geweldige cashcow voor sommige mensen/bedrijven. 

Ik heb "een overlevingskans van 76% over 5 jaar", ze geven aan dat ze me niet kunnen genezen. Ik ben het daar overigens niet mee eens, maar goed.. dan doe ik het mooi zelf. 

Goud voor mijn geld.

Geloof ik in die conspiracy-theoriën? Ik denk dat er veel natuurlijkere manieren zijn om beter te worden. Ik geloof dat de huidige 'behandelingen' je immuunsysteem zo kapot kunnen maken, dat de kans op terugkeer relatief groot is. Het begon eerder al met een niet goed werkend immuunsysteem waardoor die cellen niet deden wat ze moesten doen. Ik voelde me op het moment na de diagnose niet in de positie om dat allemaal zelf uit te zoeken of om persoonlijk te gaan experimenteren. Mijn knobbeltje van 3,5 cm had de meest agressieve groei-vorm en die tijd om het uit te zoeken voelde ik niet en het geld om het alternatief te bekostigen had ik ook niet. Heel simpel, ik moest direct actie ondernemen om te overleven, dus koos ik eieren voor mijn geld, maar daarmee wel voor mijn leven, dus voor goud! 

Go with the ziekenhuis-flow.

Mijn derde hobbel was mijn vermeende controle over mijn leven die ik moest overgeven aan het ziekenhuisleven. Begrijp me niet verkeerd, ik heb enorme bewondering voor de mensen die met zoveel betrokkenheid in het ziekenhuis werken, maar het is niet mijn leven. Ik leefde van ziekenhuisbezoek naar ziekenhuisbezoek. Ik werd geleefd door het ziekenhuis die eerste tijd. Die hobbel moet ik binnenkort weer nemen als ik 5x per week voor een paar seconden in het ziekenhuis moet zijn voor de bestralingen, 4 tot 5 weken achter elkaar. Gaat ook lukken, zeker weten!

Regulier en alternatief.

De afgelopen maanden heb ik veel gelezen over kanker. Vanuit het reguliere ziekenhuiscircuit en vanuit het alternatieve circuit geschreven. Met het reguliere circuit kon ik weinig. Het alternatieve circuit was veel interessanter. Mensen die door de artsen met uitgezaaide kanker waren opgegeven, die het alternatieve circuit kozen. Die tegen de verwachting in overleefden, zonder dat het reguliere circuit er een verklaring voor heeft. 

De overeenkomsten in acties tussen die mensen geven hoop en kracht. Ze geven het gevoel dat je zelf verantwoordelijkheid kunt nemen, zelf iets kunt doen. Die verantwoordelijkheid versus de pech (en machteloosheid) en het voldoen aan geen enkele risicofactor in mijn geval vanuit het reguliere circuit, ondanks zo'n 30 jaar roken, is het verschil tussen actief zelf aan de slag kunnen of iets passief moeten onder gaan. Voor mij als een verschil tussen dag en nacht. 

Stress.

Over één ding zijn ze het allemaal wel eens, dat is wat je overal om je heen steeds hoort en dat is dat je stress zoveel mogelijk moet vermijden. Liever ongezond eten dan stress, liever beperkt roken dan stress. En als we daar 'met zijn allen over praten', zijn we het daar allemaal mee eens. Alleen is onze maatschappij daar helemaal niet op ingericht. Ook over omgaan met stress ben ik verder gaan lezen.

Ik wist al dat ik niet happy was, dat ik niet genoeg voldoening uit mijn leven haalde. Ik was al druk om mijn levensstijl te veranderen, druk om mijn beperkende overtuigingen die me in de weg zaten aan te pakken, met mijn NLP-practioner opleiding. Ik had het vaak te druk om mijn bewuste rustmomenten tussendoor te pakken die zo belangrijk zijn om iets met je stress te kunnen. 

Innerlijke rust.

Ieder nadeel heeft zijn voordeel, wel, ik heb nu waar ik toen zo hard naar op zoek was: innerlijke rust. Hele dagen met mezelf, zonder me een seconde te vervelen, ben ik mezelf op een heel plezierige manier tegengekomen. Ik pak nu constant mijn momenten om me bewust te zijn wat ik voel, hoe het met me gaat. Mijn wonderpauzes, niet zelf verzonnen, beter goed gejat dan slecht verzonnen. Ik kan weer steeds beter op mijn onderbuikgevoel vertrouwen, ik heb weer 'tijd' en de rust om haar te horen. Het lukt me nu wel heel veel van wat ik leer in mijn leven te integreren. 

Zelfliefde.

Acht jaar geleden zat ik in een ontiegelijke klote-situatie. Ik ben toen veel vanuit overleving en angst gaan doen. Over stress gesproken, by the way. 

Mijn doelen die ik destijds had gesteld had ik inmiddels bereikt en ook had ik dat verleden inmiddels grotendeels verwerkt, maar ik was, zoals gezegd, niet happy. Ik heb mezelf lange tijd ondergewaardeerd, het afgelopen half jaar heeft me veel geleerd, ook daarover. Ik kan oprecht zeggen dat ik van mezelf houd. Mijn innerlijke criticus, mijn ego en mijn beperkende overtuigingen herken ik steeds sneller en ik kan er echt wat mee! Zo fijn! En zonder kapsones te hebben, durf ik oprecht te zeggen: ik ben hartstikke blij met mezelf, ik ben een prachtvrouw, een topwijf!

Kwetsbaarheid.

Het heeft me minder hard gemaakt, ik was in de loop van de jaren behoorlijk verhard. Er kon niet heel veel meer me tot tranen toe raken. Nou, dat is nu wel anders, maar ik verwelkom het met open armen dat ik ook dat soort gevoelens weer toe durf toe te laten. Ik durf mezelf ook veel meer kwetsbaar op te stellen, ik durf over mijn eigen veilige grenzen daarin heen te gaan, buiten mijn comfortzone te stappen. Ik durf weer te luisteren naar mijn hart, naar mijn onderbuikgevoel/intuïtie, ik weet nog niet altijd waarom iets zo voelt als het zo voelt, maar ik weet dat het zo is. Ik heb er te vaak niet naar geluisterd en de harde consequenties ondervonden. Ik accepteer de wereld en mijn leven veel meer zoals die is, ik kan er op een heel andere manier naar kan kijken. 

Happy.
Ik kan oprecht zeggen dat ik van mezelf houd en ik kan oprecht zeggen dat ik weer happy ben. Dat klinkt voor sommige mensen misschien raar, maar het is toch echt zo. Ik hou al ruim een jaar een dankbaarheidsdagboek bij en dat kwam me nu echt van pas. Stil staan bij waar ik dankbaar voor ben, veranderde ook mijn kijk op mijn leven. De grootste uitdaging is daarin als ik halverwege de maand nauwelijks meer een euro heb om boodschappen te doen, om dan niet in de paniek te raken, om dan nog dankbaar te zijn. En alhoewel het me af en toe wel, daar is ie weer, stress oplevert, beïnvloedt het steeds minder mijn geluksgevoel. Het is wel oprecht tijd voor actie.

Keuzes.

Ik kies ervoor mezelf weer met liefde bovenaan te zetten en heel goed voor mezelf te zorgen, niet alleen fysiek. 

Ik kies ervoor te erkennen dat ik gevoelig ben voor sferen/energieën, zonder dat ik altijd kan benoemen wat er dan precies is. Ik kies ervoor als het positief is: welcome! en als het negatief is: no way!

Ik kies ervoor mijn hart en onderbuikgevoel/intuïtie te volgen. 

Ik kies ervoor weer echt vertrouwen te hebben en mijn aandacht op het positieve te richten, ik kies er ook voor om niet tegen beter weten in ergens het positieve in te zien. 

Hoe is het lichamelijk?

Tussen mijn oren gaat het beter dan met mijn lijf, tussen mijn oren ben ik fitter, energieker en beter dan mijn lijf is. Ik wil erg graag schrijven dat ik 50% van mijn voorgaande energie heb, maar de meeste dagen betwijfel ik dat ernstig. Het voelt als ergens tussen de 25% en de 40%, ik denk dat het zo het beste uit te leggen is. Als mijn dag begint weet ik niet of het die 25% of die 40% of ergens daar tussen zal zijn. Dat is lastig je grenzen bewaken. Zeker als je zoveel wilt. Ik doe soms te snel te veel, doordat die grenzen zo onduidelijk zijn, als ik er iets overheen zit (in vergelijking met de dagen ervoor) dan zit ik er ook gelijk goed overheen en protesteert mijn lijf heftig: slaap! 

Mijn voeten.

De pijn in mijn voeten neemt niet af, het wordt eerder erger. Het opstapelende effect van de chemo is goed voelbaar. Ik kan alleen maar hopen dat het nu echt klaar is met dat stapeleffect en dat het over gaat. 

Operatiedatum.

Onofficieel staat de operatiedatum op vrijdag 2 juni, woensdag 31 mei krijg ik daar een telefoontje over als het echt door gaat. Nu die datum bekend is, valt er weer een last van mijn schouders. Nu kan ik er naar toe leven en dat scheelt weer.. juist, stress! 

Ik wens jullie allemaal een heel fijne en zonnige week!
Lovemylife, lovemijnlijf, loveme 💖

Kort en grijs koppie.

Ongepland kort en grijs koppie.
Je 'moet' alles een keer geprobeerd hebben, daar hou ik wel van, niet dat ik dit ooit uit vrije wil zou hebben gedaan.

#lovemylife, #lovemijnlijf, #lovemyself, #opnaaroptimalegezondheid, #zogrijswasikechnie 😱, #bijnaweernormalewimpers, #eenstapdichterbij 💖🌸

De echo.

Een heftige dag gister mijn lang verwachtte einde chemo-echo..
Ik had mezelf 'tot doel gesteld' dat de knobbel gewoon helemaal weg zou zijn. Het moest gewoon, de eerste kuur had er 2,4 cm vanaf gehaald en deze zou beter werken. Dus!..

Positief.
Op een enkele dag na ben ik heel positief geweest over mijn genezing. Dat betekent niet dat ik altijd even vrolijk ben, de vermoeidheid en de pijn maken het me niet altijd even makkelijk, maar ik ben heel dankbaar voor hoe het gaat. Ik ben dankbaar voor alle processen waar ik in zit, in gezeten heb en voor alle processen die er nog aan komen. Ze zullen niet allemaal even makkelijk zijn, maar ik zie ze vol vertrouwen tegemoet. De afgelopen maanden zijn psychisch echt heel goed voor me geweest.

Ontwikkeling.
Voor ik ziek werd was ik al een tijd bezig met mijn persoonlijke en spirituele ontwikkeling. Mijn NLP-opleiding kon ik helaas nu niet afmaken, ik had de energie simpelweg niet voor de lessen.
Wel kon ik nu in mijn eigen tempo andere dingen doen: boeken lezen, e-cursussen en webinars volgen, in tijdelijke besloten facebookgroepen aan challenges mee doen of leren in andere vaste facebookgroepen.

Facebookgroepen.
Het waren en zijn bijna allemaal hele leuke, mooie, inspirerende en leerzame facebookgroepen, zowel de tijdelijke als de vaste. Ik heb aan hele mooie, inspirerende en leerzame challenges mee gedaan, ik heb vorige week zelfs een prijs gewonnen: een paardencoachsessie.
Tof hè?! Ja, ik vind het echt zo super gaaf!! Gewoon door puur mezelf te zijn én te laten zien!

Mijn energie.
Vaak gingen ook de challenges uiteindelijk iets te snel voor mij.
Ik heb echt mijn goede dagen en mijn slechte dagen, maar zelfs de goede dagen redden het niet qua energie bij mijn energie van voor de diagnose.

Deruit, foetsie weg!
Ik vond dus dat de knobbel helemaal weg moest zijn. Ik was de pijn, het ongemak en de vermoeidheid zat en ik wilde dat het symbool ervoor weg was. Kssst weg, foetsie, met de noorderzon vertrokken, hupsakee gewoon weg, deruit!
Dat moest kunnen gezien de eerste kuur 2,4 cm eraf van de 3,5 cm.

De uitslag.
De arts kon het jodiumzaadje wat na de biopsie in de knobbel was geplaatst met veel moeite vinden. Dat gaf enorm veel extra hoop.
Helaas.. toen ze terugkwam na de foto's te vergelijken vertelde ze dat de knobbel nog 0,8 cm is. Jemig al die ellende van de afgelopen 9 weken en dan maar 0,1 cm eraf..

Mijn verdriet.
Dat viel tegen, dat deed pijn en het voelde alsof ik het niet goed genoeg gedaan had, alsof ik tekort geschoten was. De arts gaf aan dat de knobbel ook had kunnen groeien of stil had kunnen blijven staan. Ja, leuk!
Auw, pijnlijk, mijn eigen doel niet gehaald, maar wel de pijnlijke misschien wel blijvende bijwerkingen.

Mijn boosheid.
Mijn verdriet sloeg om in boosheid, zie je wel dat ze na de eerste kuur gewoon direct hadden moeten opereren! Stomme k*# protocol! Alhoewel ik de eerste was, was het spreekuur al ruim een half uur uitgelopen en nu moest ik ook nog haasten, want ik moest naar de workshop look good, feel better van inloophuis de Eik voor vrouwen met kanker. Dus tijd om verder te verdrinken in mijn verdriet en boosheid had ik niet.

Make-up.
Na de workshop kon ik opgelucht ademhalen dat mijn haar, wimpers en wenkbrauwen gelukkig al weer terug komen.  Wat is dat niet Ingeborg met van die getekende wenkbrauwen, een laagje foundation, poeder en donkere oogschaduw pfft! De anderen vonden het hartstikke mooi, maar wat voelde ik me ongelukkig! En wat miste ik mijn oude zelf, met mijn eigen wenkbrauwen, wimpers en lange haar.

De tranen en de angst.
Thuis kwamen de tranen er echt uit. Daarna ook het besef dat ik het mezelf had opgelegd, omdat ik het zat was. Ik ben de afgelopen bijna zes maanden psychisch zo goed door gekomen en nu schoot ik in mijn angst. Mijn angst dat ik het niet goed genoeg deed en dat ik nooit mijn doel zou bereiken.

Loslaten.
Het was 'gewoon' ff een knakje, een onverwachts linksafslaan van mijn leven, terwijl ik rechts wilde cq verwachte. Een linksafslaan dat voelde als achteruitgang.
Toen ik me dat eenmaal allemaal realiseerde kon ik het loslaten en kiezen om liefde en dankbaarheid te voelen in plaats van angst.

Op naar de operatie.
Nu gaan we gewoon weer verder, een les wijzer en een optie armer. Nu zal ik toch de bestralingen door moeten laten gaan. Ik was er serieus over aan het nadenken die niet te doen, omdat die ook veel schade kunnen veroorzaken. Maar allez first things first.. eerst de operatie en allereerst 8 mei de afspraak met de arts.

Ik wens jullie allemaal een fijne mooie en zonnige dag.

Lovemylife, lovemijnlijf, loveme 💖

Op naar fase twee: de operatie.

Ik geloof dat ik dinsdag 22 november 2016 begonnen ben met de eerste chemo. 4 chemo's om de 3 weken. Daarna 12 chemo's iedere week 1.
Na de tweede serie chemo's nummer 6 had ik pijnlijke voeten, tenen en vingertopjes en uiteraard was ik heel moe. De chemo is geannuleerd, de week erop ook. Vandaag had ik weer een afspraak.

Neuropathie.
In het ziekenhuis hebben we besloten dat we niet verder gaan met de chemo's. Dat aan mijn voeten, vingers en nu ook mijn bovenlip heet neuropathie en dat kan blijvend zijn.

Alle vertrouwen.
De knobbel was al enorm geslonken en de behandeling is standaard. Hetzelfde voor mij als voor vrouwen waarbij de knobbel nog helemaal niet zo goed geslonken is. Mijn verpleegkundig-specialiste heeft er alle vertrouwen in dat het goed is.

Langdurig herstel.
Het herstel zal nog maanden in beslag nemen. Heel langzaam zal de neuropathie verdwijnen. Nu op naar fase 2 de operatie en dan fase 3 de bestralingen.

Echo.
Volgende week krijg ik een echo om de knobbel - of liever het jodiumzaadje dat erin geplaatst is 5 maanden geleden - te bekijken. Begin mei heb ik afspraken in verband met de operatie.

Happy.
Ik ben zo happy dat de chemo stopt, want mijn lijf is op.
Happy omdat mijn lijf het niet zwaarder krijgt dan ze het nu al heeft.
Happy omdat mijn lijf nu weer mag beginnen met helen, tenminste voor de gevolgen van fase 1 de chemotherapie.

Dankbaar.
Wat een geweld voor 3,5 cm cel.. maar.. wat ben ik dankbaar voor de chemo, dankbaar voor mijn tweede kans na die levensbedreigende wake-upcall. Ik was er gelukkig op tijd bij!

Ik wens jullie een nog fijne dag!

Lovemylife, lovemijnlijf, love me 💖

5 maanden in mijn leven 2.0

16-11-16 was voor mij zo'n dag waarna je leven nooit meer hetzelfde zal zijn. Mijn leven stond echt even stil. Mijn leven bestaat nu uit twee delen, mijn leven voor en mijn leven na de diagnose borstkanker. Die diagnose, die levensbedreigende wake-upcall, kreeg ik nu 5 maanden geleden. Wat heb ik ermee gedaan?

Voor de diagnose.
Voor de diagnose was ik druk bezig om me lichamelijk en geestelijk weer helemaal fit te voelen.
Ik was vol enthousiasme begonnen met mijn NLP practioner, waar ik helaas mee moest stoppen vanwege deze situatie.
Ik startte mijn ochtenden met meditatie, dankbaarheid, vergeving en yoga. Ik deed mee aan allerlei Facebook challenges, ik deed e-cursussen en ik at gluten-, zuivel- en suikerbewust. Ik stond ook daar nog een half uur extra eerder voor op.

Dankbaarheid en inzichten.
Na een paar jaar in de overleefmodus te hebben gezeten, had ik veel om dankbaar voor te zijn. De kwaliteit van mijn leven was echt al een heel stuk verbeterd. Ik was daar oprecht dankbaar voor, maar ik was ook al een tijd niet echt happy. Ik kon mijn 'ei' (mijn kwaliteiten/talenten) niet kwijt en mijn belemmerende overtuigingen hielden me tegen in mijn groei. Ik vond dat soort inzichten wel heerlijk om mee aan de slag te gaan. Ook daarom NLP. Dat voelde dan allemaal wel weer echt heel goed.

Mijn keerpunt.
Tja, en terwijl ik zo lekker bezig was om mijn leven te veranderen en dacht dat ik mijn keerpunt wel had gehad, toen kwam mijn echte keerpunt: de diagnose borstkanker.

Levensbedreigende wake-upcall.
Mijn diagnose was wel een heel alarmerende wake-upcall, een levensbedreigende wake-upcall.
En zo werkt deze dan ook echt, het besef van sterfelijkheid. We weten allemaal dat het leven zo maar afgelopen kan zijn, maar zo leven de meesten niet. Ik ook niet, dit soort dingen overkomt alleen anderen, oeps, dus niet!

Reguliere of alternatieve circuit.
Vanaf dag 1 besloot ik dat ik hier beter uit zou komen. Eigenlijk wilde ik helemaal geen chemotherapie, maar wilde ik het alternatieve circuit in. Het ontbrak me helaas aan voldoende kennis én aan een kruiwagen (of vrachtwagen!) vol met geld. Je staat er alleen voor als je dit soort wegen bewandelt en met mijn agressieve vorm, durfde ik dat risico echt niet te nemen.

Anders leven.
Ik heb de laatste maanden behoorlijk wat gelezen en geleerd om mijn leven anders te kunnen leven.
- Over mensen met kanker die door hun artsen opgegeven waren en bij wie de kanker toch verdween.
- Over hoeveel we zoveel meer invloed hebben dan we zelf denken.
- Over de positieve werking door het veranderen van je gedachten en je woorden tegen jezelf.
- Over het aanpakken van je angsten en je belemmerende overtuigingen.
- Over het volgen van je hart, je passie en je missie in je leven. Wat maakt jou gelukkig?
Het verandert ons perspectief, onze kijk op de wereld en op ons leven. En dat kan een enorm verschil maken.

My second life.
Dit is mijn tweede leven, mijn leven 2.0, mijn tweede kans, my second life, maar dan echt en niet als een spel. Mede dankzij de chemotherapie heb ik die kans. Hoe dubbel het soms ook voelt met die vervelende en vooral ook pijnlijke bijwerkingen, ik ben echt heel dankbaar dat ik hierdoor nog die tweede kans heb!

Ingeborg 8.0.
Een leven en een kans die ik met beide handen aanpak. Een leven dat heel anders gaat worden dan voorheen!
Ik heb het al eerder geschreven, deze tijd gebruik ik voor de 'geboorte' van Ingeborg 2.0 of beter nog Ingeborg 8.0 zoals iemand laatst opperde. Dat laatste klinkt voor mij veel krachtiger en klopt ook beter. Ik ben wel vaker door dat soort periodes heen gegaan van ik ga het anders doen. Twee keer gescheiden, dat kunnen ook van die keerpunten zijn.

Kracht en energie.
Ik ga vanuit positieve en liefdevolle kracht voor mijn geluk en ik zet mijzelf echt op de eerste plek. Wat vind ik belangrijk en wat voelt goed voor mij?
En nog belangrijker: krijg ik er energie van of kost het me energie?
En dan wil ik nog best kijken naar de lange termijn, als dat voor mij goed voelt, maar dat heeft in dit leven écht zijn grenzen in plaats van onbeperkt, keer op keer of wat dies al niet meer.

Innerlijke rust en hart volgen.
Ik heb meer en meer innerlijke rust en ik volg meer en meer mijn hart. Die twee gaan zo heerlijk hand in hand. Aldoende leer ik ook steeds beter me kwetsbaar op te stellen zonder zwak te zijn en te verwoorden wat ik op mijn hart heb. Uit kracht en uit liefde voor mezelf en niet meer uit frustratie zoals die 10 jaar geleden is ontstaan.

Kiezen voor positief.
Ik heb een heerlijk ochtendritueel waar ik heel veel kracht aan ontleen.
Ik ben écht gelukkiger dan hiervoor! Ondanks dat ik minder kan heb ik veel meer het gevoel dat ik leef.
Dat klinkt misschien apart voor anderen over mijn situatie, ik kies ervoor de ziekte te hebben, maar het niet te zijn.
Ik kies ervoor de voordelen te zien.
Ik kies ervoor dankbaar te zijn voor wat wel positief is. 

Ik wens iedereen een fijne mooie tweede paasdag!

Lovemylife, lovemijnlijf, loveme 💖

Weer een week uitstel

In overleg met de oncoloog is de chemo nog een keer uitgesteld.
Bijwerkingen niet afgenomen.
Volgende week dinsdag opnieuw bekijken hoe het gaat.

Het geeft mijn lijf de ruimte om weer te ontspannen en te helen: ik ben dankbaar en blij.

Love my life, love mijn lijf, love me 💞💖

Een wandeling, ontbijt en me.

Een heerlijke wandeling, daarna extra gezond ontbijten en ik ben ik: het is zoals het is.
Haha, I wishhh, die eerste is uiteraard een geintje, maar zeker een toekomstwens/doel.
De tweede een uitgebreid ontbijt niet helemaal zoals het ziekenhuis het wenst. En de derde foto: Hi, it's me! Girlpower 💪 (thanx Clau voor het maken van de foto 😙)

Bewust openbaar.
By the way: ik zet deze blog nu bewust ook op mijn openbare Facebook. Ik heb het gevoel dat ik me aan het verstoppen ben, veilig in mijn besloten groep. Terwijl ik me nergens voor hoef te schamen en iedereen die het niet wil lezen er zo aan voorbij kan scrollen.

Wellicht blijvende schade.
De behandeling die ik krijg net zoals zoveel vrouwen krijgen, brengt me misschien wel blijvende schade en pijn, daarom is de chemo gister geannuleerd.
Pijnlijke voeten vol blaren, al ruim 2 weken (en stiekem al veel langer, maar ik ga gewoon door zonder te klagen, want ik weet waar ik het voor doe) ik loop ook al veel langer op kussentjes of alsof je langdurig in bad hebt gezeten met van die opgezette rimpels, bont en blauw gevoelige tenen, pijnlijke vingertoppen alsof er electriciteit loopt te kloten. Vingertoppen sowieso bijna zonder structuur door de vorige chemo, handig met bladzijdes omslaan.

Wat gebeurd er dan IN mijn lichaam?
Ik loop het risico dat de zenuwuiteinden in mijn vingers en voeten blijvend beschadigd blijven.
Daarnaast ook al weken zeer pijnlijke gewrichten, heupen, handen, polsen, knieën, mijn bovenbenen lijken wel 100 kilo te wegen etc.
Op mijn knokkels zitten rare bulten (iek 😱 hoe ziet het er dan na alles in mijn lichaam uit, die chemo gaat die bulten en knobbels toch juist tegen!)

Ik luisterde met stijgende moeite braaf.
Ik mag geen multivitamine, vitamine C of grapefruit, terwijl uit zoveel onderzoeken blijkt dat hoge dosis vitamine C shots heel effectief zijn tegen kanker.
De manier van het ziekenhuis in mijn ontbijt, wel brood want dat is zo gezond: oh, wat moet ik dan op mijn tanden bijten 😬.

Ieder uur gezien vannacht.
Nauwelijks geslapen deze nacht.
Ik had al wel de medicijnen geslikt tegen de misselijkheid, voor de chemo werd geannuleerd. De medicijnen waarbij ik zo last van brandend maagzuur heb en dus vannacht rechtop 'geslapen' of eigenlijk de tijd voorbij zien gaan. Nu is dat in mijn geval niet zo erg, ik hoef niks, dus geen ergernis, toch is slapen een heel stuk fijner, zeker als je je toch wat zorgen maakt.

Die vernietigende kracht van de chemo zo zat!
Van die medicijnen heb ik de dag na de chemo altijd vuurrode en hete konen en die zwangerschapsbuik van inmiddels 5 maanden, anyway.. soms is het niet fijn om gelijk te hebben. Mijn lichaam is die chemo zat, spuugzat en ik ook.
Ik ga zelf mooi mijn voeten en handen redden nondeju!

Mijn ontbijt.
Dus nu een ontbijt zoals ik voor de diagnose vaak at. Een ontbijt dat wél voor mij goed voor mij is, al heeft het de borstkanker niet tegen gehouden, ik voelde me toen lichamelijk een heel stuk beter.

Waarom zo.
Twee eieren (eiwitten voor mijn spieren) met keltisch zeezout (met zoveel gezonde mineralen die niet in gewoon keukenzout zitten), kurkuma en peper (de combinatie blijkt ook enorm goed tegen kanker te werken) en tuinkers en andere kiemgroenten en avocado met het restje groenten van gister.
Greenjuice van superfood.nl (een makkelijke groene smoothie, een theelepeltje ervan in water en klaar is klara! Zijn ze in het ziekenhuis ook niet zo gecharmeerd van al die "hocuspocus" quote unquote) met natuurlijke vitamine C van acerola kersen, spirulina en moringa, een glas warm water met halve vers geperste citroen met keltisch zeezout en kokosolie extra vierge, een glas zelfgemaakte waterkefir om mijn darmen een gezonde boost te geven.
En een heerlijk kopje yogi thee.

Dankbaar en mijn eigen deal.
Ik ben mijn verpleegkundig-specialist heel dankbaar dat ze de behandeling geannuleerd heeft!
Een week extra om op adem te komen en mijn lijf een flinke boost geven deze week.
Vanaf nu een beetje van mezelf en een beetje van het ziekenhuis. Ik vind dat een deal!
Ik ga er pv3 voor zorgen dat ik een jaar na diagnose en dus 16-11-2017 weer helemaal beter ben zonder blijvende schade en dan bij wijze van spreken wel kan lopen in dat bos op die foto!

Ik wens jullie allemaal een heel fijne dag 💖

# I love my life, # I love my lijf, # I love myself