De echo.

Een heftige dag gister mijn lang verwachtte einde chemo-echo..
Ik had mezelf 'tot doel gesteld' dat de knobbel gewoon helemaal weg zou zijn. Het moest gewoon, de eerste kuur had er 2,4 cm vanaf gehaald en deze zou beter werken. Dus!..

Positief.
Op een enkele dag na ben ik heel positief geweest over mijn genezing. Dat betekent niet dat ik altijd even vrolijk ben, de vermoeidheid en de pijn maken het me niet altijd even makkelijk, maar ik ben heel dankbaar voor hoe het gaat. Ik ben dankbaar voor alle processen waar ik in zit, in gezeten heb en voor alle processen die er nog aan komen. Ze zullen niet allemaal even makkelijk zijn, maar ik zie ze vol vertrouwen tegemoet. De afgelopen maanden zijn psychisch echt heel goed voor me geweest.

Ontwikkeling.
Voor ik ziek werd was ik al een tijd bezig met mijn persoonlijke en spirituele ontwikkeling. Mijn NLP-opleiding kon ik helaas nu niet afmaken, ik had de energie simpelweg niet voor de lessen.
Wel kon ik nu in mijn eigen tempo andere dingen doen: boeken lezen, e-cursussen en webinars volgen, in tijdelijke besloten facebookgroepen aan challenges mee doen of leren in andere vaste facebookgroepen.

Facebookgroepen.
Het waren en zijn bijna allemaal hele leuke, mooie, inspirerende en leerzame facebookgroepen, zowel de tijdelijke als de vaste. Ik heb aan hele mooie, inspirerende en leerzame challenges mee gedaan, ik heb vorige week zelfs een prijs gewonnen: een paardencoachsessie.
Tof hè?! Ja, ik vind het echt zo super gaaf!! Gewoon door puur mezelf te zijn én te laten zien!

Mijn energie.
Vaak gingen ook de challenges uiteindelijk iets te snel voor mij.
Ik heb echt mijn goede dagen en mijn slechte dagen, maar zelfs de goede dagen redden het niet qua energie bij mijn energie van voor de diagnose.

Deruit, foetsie weg!
Ik vond dus dat de knobbel helemaal weg moest zijn. Ik was de pijn, het ongemak en de vermoeidheid zat en ik wilde dat het symbool ervoor weg was. Kssst weg, foetsie, met de noorderzon vertrokken, hupsakee gewoon weg, deruit!
Dat moest kunnen gezien de eerste kuur 2,4 cm eraf van de 3,5 cm.

De uitslag.
De arts kon het jodiumzaadje wat na de biopsie in de knobbel was geplaatst met veel moeite vinden. Dat gaf enorm veel extra hoop.
Helaas.. toen ze terugkwam na de foto's te vergelijken vertelde ze dat de knobbel nog 0,8 cm is. Jemig al die ellende van de afgelopen 9 weken en dan maar 0,1 cm eraf..

Mijn verdriet.
Dat viel tegen, dat deed pijn en het voelde alsof ik het niet goed genoeg gedaan had, alsof ik tekort geschoten was. De arts gaf aan dat de knobbel ook had kunnen groeien of stil had kunnen blijven staan. Ja, leuk!
Auw, pijnlijk, mijn eigen doel niet gehaald, maar wel de pijnlijke misschien wel blijvende bijwerkingen.

Mijn boosheid.
Mijn verdriet sloeg om in boosheid, zie je wel dat ze na de eerste kuur gewoon direct hadden moeten opereren! Stomme k*# protocol! Alhoewel ik de eerste was, was het spreekuur al ruim een half uur uitgelopen en nu moest ik ook nog haasten, want ik moest naar de workshop look good, feel better van inloophuis de Eik voor vrouwen met kanker. Dus tijd om verder te verdrinken in mijn verdriet en boosheid had ik niet.

Make-up.
Na de workshop kon ik opgelucht ademhalen dat mijn haar, wimpers en wenkbrauwen gelukkig al weer terug komen.  Wat is dat niet Ingeborg met van die getekende wenkbrauwen, een laagje foundation, poeder en donkere oogschaduw pfft! De anderen vonden het hartstikke mooi, maar wat voelde ik me ongelukkig! En wat miste ik mijn oude zelf, met mijn eigen wenkbrauwen, wimpers en lange haar.

De tranen en de angst.
Thuis kwamen de tranen er echt uit. Daarna ook het besef dat ik het mezelf had opgelegd, omdat ik het zat was. Ik ben de afgelopen bijna zes maanden psychisch zo goed door gekomen en nu schoot ik in mijn angst. Mijn angst dat ik het niet goed genoeg deed en dat ik nooit mijn doel zou bereiken.

Loslaten.
Het was 'gewoon' ff een knakje, een onverwachts linksafslaan van mijn leven, terwijl ik rechts wilde cq verwachte. Een linksafslaan dat voelde als achteruitgang.
Toen ik me dat eenmaal allemaal realiseerde kon ik het loslaten en kiezen om liefde en dankbaarheid te voelen in plaats van angst.

Op naar de operatie.
Nu gaan we gewoon weer verder, een les wijzer en een optie armer. Nu zal ik toch de bestralingen door moeten laten gaan. Ik was er serieus over aan het nadenken die niet te doen, omdat die ook veel schade kunnen veroorzaken. Maar allez first things first.. eerst de operatie en allereerst 8 mei de afspraak met de arts.

Ik wens jullie allemaal een fijne mooie en zonnige dag.

Lovemylife, lovemijnlijf, loveme 💖