De balans na chemo 4

Overlijden van mijn tante.
In verband met het overlijden van mijn lieve tante Joke en haar crematie afgelopen woensdag heb ik minder behoefte gehad om te schrijven.
Ik ben heel dankbaar dat ik bij de crematie in Spijkenisse kon zijn. Dat deze precies in mijn 'goede' week viel en ik zo mijn oom, mijn nicht, mijn neef en de rest van de familie persoonlijk kon condoleren.

Op naar de tweede serie chemo's.
Wat ben ik blij dat ik heb doorgezet en de laatste chemo van deze 'serie' niet heb uitgesteld. Deze chemo is na 12 weken eindelijk achter de rug!
Nu op naar een serie van 12x een wekelijkse. De geruchten over die bijwerkingen zijn uiteenlopend van beter te verdragen naar slechter.
We zullen het zien!

Wat heeft deze chemo gebracht?
* Mijn knobbel:
Het belangrijkste is dat de knobbel in mijn borst is gekrompen van 3,5 cm naar 0,9 cm.
Dat biedt perspectief voor een borstbesparende operatie die na de volgende chemo's volgt.
Deze chemo heeft zijn werk heel goed gedaan! Wellicht heeft mijn gezonde levensstijl van het afgelopen jaar daar een goede invloed op gehad!

* Mijn chemo-ongemakken:
Van vermoeidheid, vergeetachtigheid, verwardheid, droge ogen tot maag- en darmklachten waarbij soms de tranen
over mijn wangen rollen van de pijn.
Nog maar kleine beetjes kunnen eten.

Vervolg.
- nu volgt dus 12x iedere week een nieuwe chemo;
- 3-5 weken rust;
- operatie;
- indien borstbesparend: nog 21-24 bestralingen.

Eten.
Ik kan nog maar kleine porties eten, mijn maag en buik zijn flink opgezet en ieder hapje dat ik teveel eet, komt er weer uit. Gelukkig niet meer dan dat hapje, ik ben zelfs wat aangekomen.
Het lukt me langzaam aan om weer gezond te eten. Mijn 500-750 gram per dag dat haal ik niet meer, deels omdat het arbeidsintensiever is en daar heb ik dus de energie soms niet voor en deels omdat ik het gewoon niet weg krijg omdat ik niet veel kan eten.

Mijn overtuiging.
Ik ben er nog steeds van overtuigd dat ik 16-11-2017 weer helemaal beter ben. Dat ik vanaf dan het leven kan gaan leiden dat ik echt wil.
Nog even doorzetten!

Perspectief.
Het is soms écht niet makkelijk, ik verwacht dat er maar weinig mensen die dit lezen met mij willen ruilen.
Aan de andere kant zijn er ook mensen die wel met mij willen ruilen, die veel zieker en/of terminaal zijn. Het is allemaal maar weer vanuit welk perspectief je het wilt zien.

Dankbaar.
Genoeg om dankbaar voor te zijn!
De lieve mensen die mij allemaal op hun eigen manier steunen. Van lieve berichtjes per post, whatsapp, Facebook of bossen bloemen tot mijn afwas in hun afwasmachine (wow, wat een luxe!). Van mee gaan naar de chemo tot voor me koken.
En vanaf nu een dochter die haar rijbewijs heeft gehaald en me deze dinsdag naar huis rijdt na de chemo.

Ik wens jullie allemaal een heel fijn weekend!

PS. Onderstaande tekening is gemaakt door mijn tante. In liefdevolle herinnering..

Echo en chemo

Echo.
Dinsdag heb ik een echo gehad van mijn borst en oksel.
Vanmorgen mijn verpleegkundig specialist gesproken aan de telefoon.
Mijn lijf heeft 'heel goed' gereageerd op de chemo, de knobbel is van 3,4 cm naar 0,9 cm geslonken. Over het algemeen slinken 'ze' minder vandaar de 'heel goed'.

Volgende én laatste serie chemo's.
De volgende serie chemo's start vlak voor de carnaval. Twaalf weken lang iedere week 1 chemo, ondanks de krimp, krijg ik ze gewoon alle twaalf.
De berichten over de uitwerking ervan zijn divers. Van minder zwaar dan de vorige naar steeds meer signalen over één van de zwaarste.

Dit keer maar een kleine blog.
Mijn hart gaat uit naar mijn lieve tante Joke, haar gezin en familie.. 😘❤

Ontwaken uit mijn chemoslaap

Dag 5 en 6 na chemo 4.
Tussen waak en slaap, mijn ogen half open, mijn zicht hartstikke troebel. Ik voel de chemo door heel mijn lijf, mijn lijf en huid brandt, achter mijn oren, in mijn nek, in mijn tenen, waar eigenlijk niet? Wakker wordend na een dag en nacht vol slaap, een woelige dag en een woelige nacht, in en uit mijn slaap. In en uit bewustzijn. Soort van watertrappelend, soms half kopje onder. Mijn lijf protesteert: Ho stop, ik wil dit niet meer!

Flarden.
Half peinzend over de zin des levens, over mijn zin des levens, half in katzwijm door slaapbehoefte door de chemo. Of voor wat er voor door moet gaan. Onoverzichtelijk, welk nut, nut waarvan? Flarden van gesprekken stormen door mijn hoofd, wie zegt wat en waarom?
Ik kan de woorden en gedachten niet volgen. Mijn steeds wakkerder wordende behoefte en houvast draait overuren om er iets van te brouwen, maar mooi wordt het niet.

Ik heb trek in ijs en in zandkoekjes maar ik ben nog te moe om te bewegen.
Flarden van gesprekken stormen door mijn hoofd, wie zegt wat en waarom?
Ik laat het los, ik besluit me weer over te geven en dat is het beste wat ik voor mezelf kan doen.

Helderheid.
Een paar uur later weer wat helderheid, niet over wie wat en waarom zegt, maar in wat ik zelf wil, vind en kan.
Ik was zo lekker op weg voor de diagnose.. en ik laat me nu soms keihard afleiden, onzeker, afhankelijk afleiden.

Afhankelijkheid.
Damned die afhankelijkheid!
Te moe zijn om de ene voet voor de andere te zetten, hulp durven vragen en dan soms een knal voelen uit onverwachte hoek.
Nondeju, ik was op het goede pad!
Waarom laat ik me afleiden door het verleden dat zijn tenen nu terug zet in het nu?

Paar passen terug.
En dan kom ik tot de conclusie dat de chemo me van tijd tot tijd een paar passen terug zet.. dat ik dan af en toe geneigd ben om me te laten beïnvloeden door de (goed bedoelde) meningen van anderen omdat de chemo mij en mezelf vertroebeld en ik niet meer helder op mezelf rekenen kan.

Meer kracht.
Ik was op de goede weg en zo ga ik ook weer verder. Deze chemo is nog niet verwerkt, zit nog heel erg in mijn lijf en mijn hoofd. Hoe de volgende 12 chemo's zullen zijn moet nog blijken, ik ga maar van het positieve uit.
Helder ben ik nog niet, maar wel weer met meer kracht en het gevoel mezelf meer terug te hebben. Weer zelf meer het stuur van mijn leven in handen te hebben. Zelf min of meer richting te kunnen gaan geven straks.

En toch, en toch zo weer slapen, sterk blijven en krachtig, zo moe nog..