Over 10 dagen.

Hoe bevrijdend het toelaten en benoemen van angst kan werken.
Over 10 dagen hoor ik de uitslag van de operatie. Dan hebben ze onderzocht of er iets is gevonden in de poortwachtersklier. Ook is het nieuw gevonden knobbeltje onderzocht.

Nieuw knobbeltje? Yup..
Ik lag in mijn ziekenhuisbed bij te komen van de narcose, mijn zusje en mijn kinderen waren beneden eten halen. Ik viel bij ieder hapje brood in slaap en plotseling zat de arts aan mijn bed.
De operatie was geslaagd, geloof ik, want echt herinneren doe ik dat niet meer. Tijdens de operatie bleek er wat hoger in mijn borst nog een nieuw knobbeltje te zitten, dat hebben ze ook direct verwijderd.

Incisie.
Compleet overrompeld heb ik nog wel gevraagd hoeveel er dan uit was gehaald. Dat liet ze met een hand gebaar zien. Ze hadden maar 1 incisie gemaakt in plaats van twee. Dat leek me wel fijn, maar 1 plek die moet helen in plaats van twee en niet in mijn oksel, dus dat scheelt ook een hoop bij het gebruiken van mijn arm.

Slapen, lezen, niksen.
Ik weet niet veel meer van die middag en avond, ik mocht rond half 7 naar huis. Wel met een rolstoel naar beneden, want ik was te zwak om dat stuk te lopen. De volgende dag voelde ik me prima, ik had geen pijn en ach dat nieuwe knobbeltje.. gewoon ff niet aan denken. Ik heb nog lekker ijskoffie gedronken op een terrasje maar daarna was het wel over. Ik heb veel geslapen, gelezen en genikst.

15 juni pas meer.
Door de pinksteren nu pas contact kunnen hebben met het ziekenhuis over het nieuwe knobbeltje, maar ze kunnen er donderdag 15 juni om 16 uur pas wat van zeggen.
Uhm.. maar dat lange wachten van 2 maanden kom toch geen kwaad door de werking van de chemo?
De arts kan me er meer over zeggen.. 15 juni.

In de greep van de angst.
Die ene incisie is een snede, zonder overdrijven, langs mijn halve borst. Ja, ik mag blij zijn dat het eruit is, maar och wee wat gebeurd er allemaal in mijn lijf? Wie zegt dat alles weg is en dat het niet in no-time keihard terug is. Ik ben de hele tijd zo positief geweest, maar ik ben er nu niet gerust op. De kankerangst heeft me nu ook plotseling in haar greep. Het is als een dikke donkere verdrietige wolk die als een deken over me heen ligt en alle hoop en energie uit me zuigt.

Simpel.
Voor mij was het simpel, ik had pech kanker te krijgen want ik voldeed niet aan de risicofactoren, maar ik had geluk want ik was er snel genoeg bij en op de echo was nog niets te zien bij mijn lympfen. De chemo was ook voor just in case er ergens anders in mijn lichaam iets zat. Voor mij was het simpel: ondergaan en straks klaar en dan kon mijn leven weer gewoon verder.
Jajajaja.. heel simpel..

Angst het afgelopen half jaar.
Ik ben niet van plan me in de luren te laten leggen door angst. Het afgelopen half jaar heb ik daar goed mee om leren gaan, let wel, binnen de kaders van mijn begrip. Ik ben blij dat ik me niet gek heb gemaakt van angst met deze mogelijkheid van toch een nieuw knobbeltje het afgelopen half jaar en ga dat nu toch echt niet wel doen!

Toelaten van de angst.
Het is nu wel even goed lastig.
Weglopen van de angst heeft niet veel zin, want dan blijft het me al die tijd achtervolgen en gloept die sneakerd op onverwachtse momenten zo mijn gedachten, gevoel of mind binnen. Dus besluit ik het gevoel toe te laten en daarna te benoemen. Ja, ik ben bang voor wat dit zal betekenen!
En dan als sneeuw voor de zon is mijn gevoel van angst verdwenen.
Wat bevrijdend!
Werkte dat ook maar zo met mijn knobbeltjes..

De komende 10 dagen.
De komende 10 dagen zal de angst vast nog wel eens de kop op steken en dat mag. Ik kies er wel voor om mijn aandacht te richten op aansterken en positieve dingen. Goede oefening voor leven in het nu.

Ik hou jullie uiteraard op de hoogte.

En nog steeds: lovemylife , lovemijnlijf , loveme 