Positieve aspecten in mijn leven met de diagnose borstkanker.

Met het horen van de diagnose borstkanker valt je leven in duigen, je wordt van de ene op de andere dag enorm geleefd en je lijf krijgt met de huidige reguliere oplossingen enorme optatters.
Ondanks dat is er veel te genieten en veel te leren, zijn er hele mooie positieve dingen te doen, horen, zien en voelen. In deze blog deel ik juist dat.

Mammapoli.
Begin november ben ik door mijn huisarts bij ons in het dorp doorverwezen naar de Mammapoli in het Catherina Ziekenhuis in Eindhoven.
Met het ziekenhuis bij ons in de straat niet de meest logische verwijzing maar dit zou één van de beste mammapoli's van de regio zijn. Nadat de knobbel in mijn borst was onderzocht (kwaadaardig en gradatie 3: meest agressieve vorm, fase 1 of 2; niet uitgezaaid) werd ik verder behandeld door de 'gewone' oncologie afdeling van het kankerinstituut.

Voorbereiding volgende stappen.
Gisterochtend had ik een afspraak op de Mammapoli.
Een soort evaluatie en voorbereiding op de volgende stappen (operatie en bestraling)
Deze verpleegkundig specialiste was degene die mij destijds, 16-11-16, het slechte nieuws had moeten brengen. Voor mij één van de meest hartverscheurenste momenten in mijn leven en dan heb ik niet eens gehoord dat het terminaal is.

Positieve bevestiging.
Wat was ze blij dat het zo goed met me gaat, dat de knobbel zo slinkt dat ik zo positief ben en dat ik dat ook uitstraal. De vorige serie chemokuren (die 4 van 1x in de 3 weken) zou lang niet zo goed werken op het slinken van de knobbel als de 12x een wekelijkse kuur die ik nu krijg. Ze is er bijna van overtuigd dat we de knobbel niet meer terug gaan vinden, alleen het erin geplaatste jodiumzaadje. Daar gaan we zeker voor!

De operatie.
De operatie wordt nu ingepland, zoals het er nu naar uitziet wordt het een borstbesparende operatie.
Vooraf krijg ik nog een lokalisatie-echo om te zien hoe groot het is.
Zelfs als de knobbel weg is zal er wel een flinke hap borst uitgehaald worden, ook de poortwachtersklier (lympfe) gaat eruit.

Cosmetische bedoeningen.
Ze vertelde dat er zo verschil zal ontstaan in grootte tussen de twee borsten, maar dat ze ook daar weer wat aan kunnen doen.
Ach, dit is precies de goede borst, zei ik tegen haar, er zat al verschil tussen mijn borsten en zo worden ze straks gelijk. Ik heb niet alleen een algehele detox (al mijn cellen hebben zich moeten vernieuwen door de chemo's), maar straks ook nog gelijke borsten :-).

Betrokken.
Alhoewel ze in mijn ogen vreselijk werk hebben, vind ik ze bijna allemaal enorm betrokken, ze vroeg echt nog naar mijn kinderen. Ze leggen alles in begrijpelijke taal uit en maken echt tijd voor je. Mijn complimenten!

Complimenten.
Ik kreeg van haar complimenten hoe positief ik ermee omga, hoe goed de knobbel slinkt en wat een goed idee het is om een puppy aan te schaffen om zovele redenen. De lijst met voordelen is volgens haar eindeloos. Mijn andere verpleegkundig specialist (van oncologieafdeling) en de verpleegkundigen van de dagbehandeling (waar ik mijn chemo krijg) waren net zo positief en enthousiast.

Gelukkig.
Gezien de situatie ben ik een gelukkig mens, ik geniet van de dingen die ik wel kan in mijn leven, van mijn kinderen, onze hond, mijn familie, vrienden, buren en kennissen. Hun bezoekjes, berichtjes, telefoontjes, kaarten, bloemen, hun verhalen over hun leven etc. Mijn uitstapjes boodschappen doen, soms ergens een kop thee en van boswandelingen.
Ik geniet van het mooie weer, van mijn innerlijke rust en dat ik in Nederland woon (mogen veel mensen mopperen op Nederland, ik hou van Nederland!).

Leren.
Ik geniet ervan om zoveel mogelijk positieve dingen uit mijn situatie van nu te halen.
Ik leer:
- op een andere manier naar mijn lichaam te luisteren;
- andere dingen te waarderen omdat mijn lijf niet meer alles kan en er nog zoveel anders mogelijk is;
- beter te accepteren dat het is zoals het is en daar het beste uit te halen;
- wat ik echt leuk vind, wat bij me past;
- mijn 'kan niet' om te draaien naar 'kan wel';
- mezelf voorop te stellen;
- door mijn beperkingen heen te kijken en kansen te zien;
- de controle los te laten;
- echt bij de dag te leven;
- hulp vragen;
- 'nee' zeggen;
- mezelf heel goed kennen.

Puppy.
Als single-moeder die 32 uur per week werkt was een puppy opvoeden geen optie voor mij. Voor mij was dat een echte 'kan niet'. Soms zitten we zo vast in ons eigen denkpatroon, in onze belemmerende overtuigingen dat we onszelf weinig ruimte geven om te doen wat we echt leuk vinden. Dat is in mijn geval vaak niet eens een financieel issue.

Om een lang verhaal kort te maken zowel voor mijn kinderen, voor mijzelf en voor het meer moeten bewegen voor mijn herstel heb ik de 'kan niet'- puppy omgekeerd in 'kan wel' puppy.

Meet onze Nala: