Go Fit - Fitness en bewegen voor vrouwen met (borst)kanker

Lotgenotenconfrontatie 07-12-2016
Iedere maandag- en woensdagochtend ga ik met andere vrouwen een uurtje sporten om de spieren en het lijf weer aan te sterken.

Tja, en toen was het zover, ik kon er niet meer onderuit.. Maandag had ik nog de smoes dat ik Deer met zijn surprise naar school moest brengen en dat ik niet ging redden, nu moest ik er toch echt voor gaan.

Mijn eerste in-een-groep-confrontatie met vrouwen met kanker en, verrekte pijnlijk en confronterend, ik ben onderdeel van die groep, ik hèb kanker.. ìk heb borstkanker. Ik weet het, maar toch ook weer niet of wel of niet..
Met het geleefd worden door de bijwerkingen van de chemo en daarvoor het geleefd worden met alle ziekenhuisbezoeken zou je toch verwachten dat het kwartje wel gevallen zou zijn. Dat is het ook wel, maar ik zie me ook niet zo snel als onderdeel van een groep.

Zucht.. Ik weet ook wel wat het nog meer is.. Mijn hele ijdele struikelblok, mijn drempel, mijn houvast, mijn "identiteit", mijn vrouwelijkheid, mijn ikke die in de spiegel terug kijkt. Mijn ikke die al 47 jaar met mij mee is gegroeid en die nooit vrijwillig zou kiezen voor kaal zijn. No offence maar ieder zijn smaak..

Diep achter de verdrietige ogen van mijn spiegelbeeld.
Diep achter de verdrietige ogen van mijn spiegelbeeld van vanmiddag kom ik stapje voor stapje dichterbij acceptatie van deze moeilijke weg. 

Stapje voor stapje kom ik dichterbij mijn kern, dichterbij wat me beweegt, wat me tegenhoudt en wat me drijft.
Hierin ligt mijn motivatie om volledig vol eigen liefde en zelfacceptatie de wereld zonder haar tegemoet te treden, maar argh, mag het nog even wachten zover ben ik nog niet!
Zo dapper en moedig ben ik (nu nog) niet.

Ik wil nog even met gemak en met zo min mogelijk sorres 16 december mét haar een paar uurtjes naar de kerstviering van mijn werk, een paar uurtjes maar.. de 20ste is mijn tweede chemo, het zou moeten kunnen.. mèn ik ben er zo in een keer uitgerukt..

De eerste stap met lotgenoten.
Terug naar vanmorgen, na het douchen doe ik mijn sportkleren aan. Ik kijk in de spiegel: Ingeborg naar de sportschool en ik begin te lachen. Ik kijk naar mijn korte haar en denk ach, het is weer wat anders.
Wat zal ik eten, ik heb al dagen zo'n last van mijn maag na eten. Dan denk ik aan de paleo pannenkoeken die ik dit jaar veel voor mijn zoontje heb gemaakt en echt het is een succes: geen last meer van mijn maag!

Mijn ruitenwissers wissen in één beweging het inmiddels zachte ijs vsn mijn voorruit. Ik haal een keer diep adem en zeg mezelf aanmoedigend: kom Ing, we gaan ervoor! Het verkeer zit wonderbaarlijk mee voor het tijdstip. Ik ben 10 minuten te vroeg en haal nog een paar keer heel bewust en paar keer diep em rustig adem voor ik mijn auto uitstap.

Als ik de kleedkamer binnen stap is iedereen erg hartelijk. Er zijn vooral vrouwen met doekjes en mutsjes.
We werken hard. Pfft dat is afzien sporten.

Als we naar de auto's lopen praat ik met een vrouw die volgende week de laatste chemo heeft en met een vrouw die er één op mij voor loopt, zij heeft ook een kindje van 10 en zij moet volgende week haar derde.

De rest van de dag gaat redelijk goed voorbij, maar om een uurtje of half 5 knak ik. Dan vloeien de tranen, om daarna.. weer een stapje verder te kunnen.